AddThis Smart Layers

welcome

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Τα είχε όλα σχεδιάσει -διήγημα δωρεάν- Έβδομο μέρος και όλα τα προηγούμενα μέρη



το έκτο μέρος στο





Το βράδυ κιόλας άρχισε να ψάχνει εισιτήρια στο ιντερνέτ. Οι τιμές ήταν σχετικά χαμηλές και αυτό ήταν ακόμα ένα κίνητρο που ο ίδιος ο Αλεξ το μετέφρασε σαν ένα καλό σημάδι. Μπήκε δυο τρεις φόρες στον πειρασμό να κάνει την κράτηση αλλά σαν κάτι να τον απέτρεπε την τελευταία στιγμή. Εκείνο το κουμπί επιβεβαίωσης της κράτησης φαινόταν πάντα τόσο βαρύ και δύσκολο να το πατήσει. Όλη την εβδομάδα υποσχόταν στον εαυτό του πως θα βρει το θάρρος και θα κάνει την κράτηση. Πίστευε πως αν γινόταν αυτό όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους με έναν καπως αυτόματο τρόπο. Ήταν παρασκευή και όλη την ημέρα έκανε σενάρια με το μυαλό του για το πώς θα πήγαινε στο αεροδρόμιο, τι θα έλεγε στη δουλειά και στους γονείς του ακόμα και πως θα έβρισκε ταξί για να τον πάει ως τις αναχωρήσεις. Θεωρούσε τον εαυτό του τόσο εύθραυστο που του έκανε πολύ προσεκτικές κινήσεις προετοιμασίας. Αποφάσισε να επισκεφτεί ένα πρακτορείο εισιτηρίων με σκοπό να τον πιέσει ο υπάλληλος και η ντροπή που θα ένιωθε, στο να μην κάνει πίσω.
            Αυτό τουλάχιστον μπορούσε να το κάνει. Να πάει μέχρι εκεί. Έτσι και έγινε, το ίδιο βράδυ και οριακά πριν κλείσουν τα καταστήματα τρύπωσε σε ένα κεντρικό γραφείο ταξιδίων που είχε πάρει το μάτι του παλιότερα. Ένας ευγενικός , γραβατομένος υπάλληλος του χαμογέλασε και τον έβαλε να καθίσει σε έναν από τους καναπέδες.
            ‘Είμαι ο Ζωρζ πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω» του είπε κοιτώντας συγχρόνως το ρολόι του σαν να του έλεγε να βιαστεί.
            « Γεια… εεεε ψάχνω για κάποια εισιτήρια, για αεροπλάνο» απάντησε σαν χαμένος ο Αλεξ.
            Ο Ζωρζ πήγε στον υπολογιστή του και άρχισε να του αραδιάζει όλες τις προσφορές. Μιλούσε κάπως αυτοματοποιημένα, σαν αυτόματος τηλεφωνητής. Ξαφνικά είπε την λέξη Αθήνα. Προσπάθησε να μείνει όσο το δυνατόν λιγότερο στην προσφορά αυτή, σχολίασε πως μπορεί αυτό να μην ήταν μια καλή επιλογή λογω των πρόσφατων γεγονότων με τους τρομοκράτες και πήγε να συνεχίσει.
            « Αθήνα…» επανέλαβε ο Άλεξ, « Είναι αλήθεια ωραία η Αθήνα» συνέχισε με μια ψεύτικη απορία.
            Ο υπάλληλος ανασκουμπώθηκε και άλλαξε ύφος, ξαφνικά την παρουσίαζε σαν τον ιδανικό προορισμό, δηλώνοντας ότι στην θέση του δεν θα πίστευε τις φλυαρίες των δημοσιογράφων και πως ο καιρός θα τον αποζημίωνε.
            Ο Άλεξ κουνούσε το κεφάλι του καταφατικά και είχε γουρλώσει τα μάτια για να γίνει πιο πειστικό το ότι τα άκουγε όλα αυτά για πρώτη φορά. Η τιμή που του πρόσφερε το γραφείο ήταν κάπως πιο τσουχτερή από αυτές που είχε βρει στο διαδίκτυο αλλά συμφώνησε με τον εαυτό του πως μάλλον πλήρωνε και την υπηρεσία πίεσης για να το αποφασίσει που συμπεριλαμβανόταν στην τιμή…
            Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε με έναν κωδικό στο χέρι και μία θέση για την απευθείας πτήση για την …Αθήνα. Το κατάστημα είχε ήδη κλείσει τα εξωτερικά του φώτα όταν βγήκε κρατώντας στα χέρια του το μεγαλύτερο τόλμημα της ζωής του. Κοίταζε τα χαρτί και του φαινόταν τόσο μικρό, δυσκολευόταν να πιστέψει πως αυτό ήταν όλο και όλο το σχέδιο του. Ένιωσε μεγάλη περηφάνια που τα είχε καταφέρει, αποφάσισε να μην το κρατήσει και αυτό κρυφό αλλά και να μην τον διαφημίσει κιόλας. Το βράδυ λοιπόν που επέστρεψε στο σπίτι, άφησε το απόκομμα σε ένα σημείο που ήταν σίγουρος ότι θα το έβλεπε η μητέρα του. Το ακούμπησε με τρόπου που φαινόταν σαν να το είχε παρατήσει τυχαία και ακούμπησε τα κλειδιά του από πάνω. Δεν είχε παρά να περιμένει, ίσως μια αντίδραση, ένα ξέσπασμα ή ακόμα και ένα καβγά. Τίποτα, στην θέση όλων αυτών μια ένοχη σιωπή. Η ματιά των γονιών του θα μπορούσε να τα πει όλα αλλά εκείνοι δεν άνοιγαν το στόμα τους να πουν λέξη, μόνο κανένα βαρύ ξεφύσημα και αυτό ήταν όλο. Το κλίμα αυτό τον βόλευε προς το παρόν καθώς δεν είχε καταστρώσει ακόμα το σενάριο που θα τους έλεγε για το πώς είχε αποφασίσει να κάνει αυτό το ταξίδι. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: