Ζουν σε κάποιες φυλακές…

Τα χέρια κάπου εκεί χαμηλά και τα βλέμματα μαθημένα να μην σε κοιτούν πολύ, μήπως και κλέψεις από τα συναισθήματα τους. Έτσι πρέπει εδώ… να μην αισθάνεσαι και αν το κάνεις καλό θα είναι να μην το δείχνεις. Όλα πια είναι χαμηλά… τα μάτια και οι ψυχές, μα τι ψάχνουν εκεί κάτω… τον θεό στην γη μάλλον, τον θεό στο χώμα γιατί βαρέθηκαν να τον αναζητούν στον ουρανό. Έτσι έμαθαν να ζεσταίνουν νερό βραχυκυκλώνοντας την κεραία της τηλεόρασης, να είναι «καλά παιδιά» για να βγουν πιο γρήγορα και να λένε το «ναι» δυο φορές για να ακούγεται πιο ευγενικό. Να χτυπούν την πόρτα και να λένε «επιτρέπεται;» χωρίς να θέλουν να μπουν…

Για να ανήκεις εδώ πρέπει να ξέρεις ότι από το κέικ που δίνουν στο συσσίτιο πρέπει να τρως μόνο την ζάχαρη από πάνω και πως πρέπει να κάνεις τις κατάλληλες παρέες. Αν είσαι στον σωστό άνθρωπο κοντά θα γλιτώσεις από πολλά και θα σε σέβονται. Αυτόν με το δαχτυλίδι. Αν ζήσεις εδώ θα μάθεις να μην ρωτάς πολλά στο τηλέφωνο τους δικούς σου γιατί αν μάθεις κάτι για το όποιο δεν μπορείς να βοηθήσεις τότε θα γυρνάς στο κελί σου πάνω κάτω όλη νύχτα.

«Αν έχεις κάποιο αίτημα να κάνεις αίτηση και να περιμένεις όρθιος στον διάδρομο την κοινωνική υπηρεσία…»

Άλλοι έφυγαν χωρίς να φωνάξουν «είμαι ο … και σήμερα φεύγω ρε παιδιά» αφήνοντας πίσω την ασχήμια, τους κρύους τοίχους και τον γέρο φύλακα με τα 10 παιδιά που αν και έβγαλε το δημοτικό μιλαει σοφά. Τώρα ο όροφος ορίζει την ζωή σου, και είναι και εκείνος ο ήλιος που μπαίνει μόνο για να σε ξυπνήσει το πρωί , όσες παλιές μπλούζες και αν έβαλες…

Δεν είναι όπως τα φανταζόσουν και το κουτάλι για να σκάψεις και να βγεις στράβωσε ... και αυτό που φοβάσαι δεν είναι πως θα περάσει ο χρόνος αλλά μήπως ξαναέρθεις.