Η άρνηση των συναισθημάτων μας και οι συνέπειες για το σώμα μας (Εμπνευσμένο από το βιβλίο της Alice Miller «Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ» Η σύνδεση ανάμεσα στα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του σώματος μας σε αυτά άλλοτε μας είναι αντιληπτή κι άλλοτε όχι. Για παράδειγμα, το στομάχι μας ταράζεται όταν στενοχωριόμαστε ή αγωνιούμε. Το σώμα μας αντιδρά εξίσου έντονα σε συναισθήματα που δεν μας είναι αντιληπτά ή σε συναισθήματα που προσπαθούμε να αποφύγουμε ή για κάποιο λόγο δεν μας επιτρέπεται να εκφράσουμε. Όταν ένας άνθρωπος επιδιώκει να νιώθει αυτά που πρέπει να νιώθει και προσπαθεί διαρκώς να απαγορεύει στο εαυτό του τα αληθινά του συναισθήματα είναι πολύ πιθανόν να αρρωστήσει. Στη διαρκή λοιπόν περιφρόνηση των ζωτικών λειτουργιών του, συχνά το σώμα αντιδρά με ασθένειες. Μέσα μας, πολλές φορές αντιμετωπίζουμε την σύγκρουση ανάμεσα σε αυτό που νιώθουμε και γνωρίζουμε και σε αυτό που επιθυμούμε να νιώθουμε ώστε να ανταποκρινόμαστε στους κανόνες της Ηθικής που από πολύ νεαρή ηλικία έχουμε αφομοιώσει. Ένα πολύ δυνατό παράδειγμα είναι η Τετάρτη εντολή ως εσωτερικευμένος κανόνας, σύμφωνα με την οποία πρέπει να τιμάμε την μητέρα μας και τον πατέρα μας και η οποία μας εμποδίζει να αποδεχτούμε τυχόν αρνητικά συναισθήματα γι' αυτούς. Αυτόν τον συμβιβασμό συχνά τον πληρώνουμε με σωματικές συνέπειες. Δεν μπορώ να αναγκάσω τον εαυτό μου να αγαπάει ή να τιμάει τους γονείς μου, όταν συντρέχουν λόγοι που με κάνουν να νιώθω διαφορετικά. Το σώμα μου για λόγους που πολύ καλά γνωρίζει, αρνείται κάτι τέτοιο και αντιδρά. Η εμπειρία έχει διδάξει ότι το σώμα, ως η πηγή όλων των ζωτικών πληροφοριών ανοίγει δρόμο για περισσότερη αυτονομία και αυτοπεποίθηση. Όταν ο καθένας μας επιτρέψει να εκφράσει τα συναισθήματά του, τα οποία είχε εγκλωβισμένα μέσα του, τότε καταφέρνει να νιώσει ότι απελευθερώνεται από το παρελθόν του. Τα αληθινά συναισθήματα δεν αποβάλλονται δια της βίας. Είναι διαρκώς παρόντα και έχουν λόγο ύπαρξης. Όταν γεννιέται ένα παιδί, χρειάζεται από τους γονείς του αγάπη, δηλαδή στοργή, προσοχή, προστασία, φροντίδα. Αν ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες του, το σώμα κρατά την καλή ανάμνηση και αργότερα ως ενήλικος μπορεί να προσφέρει την ίδια αγάπη στα παιδιά του. Αν όμως αυτά απουσιάσουν, σε όλη του τη ζωή λαχταρά την εκπλήρωση των πρώτων αυτών των βασικών αναγκών. Όσο λιγότερη αγάπη λαμβάνει ένα παιδί, όσο πιο πολύ υποτιμηθεί και κακοποιηθεί από τους γονείς του , τόσο περισσότερο θα εξαρτάται ως ενήλικος συναισθηματικά από τους γονείς του, περιμένοντας από αυτούς, όσα δεν του παρείχαν την κατάλληλη στιγμή. Βέβαια όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο δύσκολο γίνεται να λάβουμε από άλλους ανθρώπους την αγάπη που μας στέρησαν οι γονείς μας. Ωστόσο, οι προσδοκίες δεν εγκαταλείπονται με την ηλικία, το αντίθετο μάλιστα. Απλώς μεταβιβάζονται σε άλλους ανθρώπους, τους συντρόφους, τους συζύγους, τα παιδιά μας κυρίως και τα εγγόνια μας. Ο μοναδικός τρόπος να απαλλαγούμε από μια τέτοια κατάσταση είναι να συνειδητοποιήσουμε αυτούς τους μηχανισμούς και να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα της παιδικής μας ηλικίας. Μόνο έτσι μπορούμε να προσφέρουμε εμείς στον εαυτό μας την προσοχή, το σεβασμό, την κατανόηση των συναισθημάτων μας, την απαραίτητη προστασία, την άνευ όρων αγάπη που μας στέρησαν οι γονείς μας. Για να συμβεί αυτό χρειαζόμαστε την εμπειρία της αγάπης για το παιδί που κάποτε ήμασταν. Διαφορετικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε τι συνίσταται αυτή η αγάπη. Αν θέλουμε να γνωρίσουμε αυτήν την εμπειρία μέσω της θεραπείας, χρειαζόμαστε έναν θεραπευτή που να μας κάνει να αισθανθούμε πως μας αποδέχεται όπως είμαστε, πως μπορεί να μας προσφέρει το σεβασμό, την κατανόηση, την συμπάθεια και να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πως γίναμε αυτό που είμαστε. Αναστασία Παπαδημητρίου Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια |
'via Blog this'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου