AddThis Smart Layers

welcome

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Παραμυθια απο το www.asante.gr

Επισκεφτειτε το www.asante.gr και διαβαστε περισσοτερα μαγικα παραμυθια και μονιμες στηλες που ενδιαφερουν και τολμουν...

Παραμύθι: "Το Μαγικό Δάκρυ"

E-mail Εκτύπωση PDF

Το Μαγικό Δάκρυ

διαβάστε την ιστορία του μικρού Ούμι
που ονειρεύεται νερό για όλη την
Αφρική!



Μια φορά κι έναν καιρό στην μέση της σαβάνας ήταν ένα μικρό χωριό, που δεν ξεχώριζε από τ’ άλλα. Το χώμα της γης ήταν σκληρό και άγονο δίχως πολλά δέντρα. Όμως η ομορφιά του τόπου εκείνου βρισκόταν στην καρδιά ενός παιδιού που έμενε εκεί, του μικρού Ούμι.
Ήταν ένα απλό παιδί σαν όλα τα άλλα μα είχε ένα όμορφο χάρισμα: να μιλάει με ολόκληρη τη φύση! Με όλα τα ζώα, τα φυτά και τα δέντρα! Οι συνομιλίες τους δεν γινόντουσαν με την γλώσσα που μιλούν οι άνθρωποι αλλά με ήχους και κινήσεις συμβολικές που μόνο λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν. Αυτή ήταν η πρώτη γλώσσα που δημιουργήθηκε στην γη αλλά με το πέρασμα του χρόνου χάθηκε και μόνο οι μάγοι του χωριού μπορούσαν να την έχουν. Όμως ο Ούμι δεν ήταν μάγος και κανείς δεν του δίδαξε αυτή την γλώσσα. Aπλά είχε το χάρισμα!
Η ζωή του ήταν δύσκολη, όπως και των υπολοίπων ανθρώπων στο χωριό, μιας και δεν υπήρχε αρκετό νερό για να πιούν κάθε ημέρα, πόσο μάλλον να καλλιεργήσουν την σκληρή γη. Κάποτε υπήρχε μια μικρή λίμνη λίγο έξω από το χωριό που τώρα όμως το νερό της δεν ήταν καθαρό και αν το έπιναν θα αρρώσταιναν.
Ο μικρός Ούμι τα σκεφτόταν όλα αυτά κάθε μέρα και ιδιαίτερα το βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί. Ένα βράδυ λοιπόν που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, βγήκε έξω από την καλύβα του και άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε τόση ώρα που δεν κατάλαβε πως είχε αρχίσει να ανατέλλει δειλά-δειλά ο ήλιος. Τότε άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε κάτω και είδε ότι τα δάκρυα του είχαν σχηματίσει μια λιμνούλα όπου στην μέση της είχε ξεφυτρώσει ένα πανέμορφο δεντράκι με καταπράσινα φύλλα. Δεν μπορούσε να το πιστέψει!! Ήταν σίγουρος ότι αυτό το δεντράκι δεν ήταν εκεί πριν. Έσκυψε να του μιλήσει με την γλώσσα που μόνο αυτός γνώριζε, μα…δεν έπαιρνε απάντηση. Το ρωτούσε ξανά και ξανά πώς ήρθε εδώ και πια είναι η ιστορία του, μα καμία απάντηση. Απόρησε ο Ούμι διότι τόσο καιρό μιλούσε με όλη την φύση και τώρα δεν μπορούσε να ακούσει το μικρό δεντράκι. Σκέφτηκε μήπως έχασε το χάρισμα του και για ποιον λόγο έγινε αυτό.
Παρόλο που είχε σταματήσει να κλαίει εδώ και ώρα, συνειδητοποίησε ότι ένα δάκρυ είχε μείνει κολλημένο στο μάγουλο του. Προσπάθησε να το σκουπίσει, μάταια όμως. Δεν έφευγε με τίποτα! Άξαφνα ακούει μια λεπτή φωνούλα να του λέει: « Μην φοβάσαι δεν είμαι κάτι κακό ! Άκουσε με προσεκτικά : βγήκα από μέσα σου, από τον πόνο που έχεις στην καρδιά σου για τους συνανθρώπους σου. Να ξέρεις , πως μόνο εσύ μπορείς να με ακούσεις! Εσύ με το χάρισμα που έχεις μπορείς να ακούσεις τον ίδιο σου τον εαυτό καλύτερα από όλους, ακόμη και τα δάκρυα σου». Με που το ακούει αυτό κατάλαβε ότι η φωνή έρχεται από το δάκρυ που ήταν στο μάγουλο του.
Το δάκρυ συνέχισε να του μιλάει και να του λέει : «Όλη η φύση σ’ αγαπάει παραπάνω από τους υπόλοιπους ανθρώπους, γιατί την καταλαβαίνεις της μιλάς και την ακούς! Έτσι έβαλε όλη της την δύναμη της για να σου δώσει ένα ακόμη χάρισμα...το μαγικό δάκρυ!». Ο Ούμι απάντησε ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι το ιδιαίτερο και μαγικό μπορούν να έχουν τα δάκρυα του. Τότε το δάκρυ του απάντησε: « Απλά δες το δέντρο που δημιούργησες με τα ίδια σου τα δάκρυα». Ο Ούμι έμεινε με ανοιχτό το στόμα για αρκετή ώρα, μέχρι να καταλάβει τι έχει συμβεί.
Τώρα πια ο ήλιος είχε βγει για τα καλά. Σε λίγο θα ξυπνούσαν όλοι και αν τον έβλεπαν εκεί με το δεντράκι δίπλα του θα του έκαναν χιλιάδες ερωτήσεις. ‘Έτσι πήγε γρήγορα πίσω στην καλύβα του και προσποιήθηκε ότι κοιμόταν. Eίχε τα μάτια του κλειστά και σκεφτόταν τρόπους με τους οποίους θα βοηθούσε τον τόπο του. Όταν σηκώθηκαν όλοι από τον ύπνο, σηκώθηκε και ο Ούμι και έτρεξε προς την λίμνη του χωριού με σκοπό να δοκιμάσει τη δύναμη των δακρύων του.
Αναλογίστηκε όλα τα άσχημα του τόπου του λόγω της έλλειψης του νερού και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Μόλις άνοιξε τα μάτια του είδε ότι η μικρή λιμνούλα είχε πάρει την παλιά της μορφή και έκταση με πεντακάθαρο νερό! Γύρω τα δέντρα είχαν βγάλει καταπράσινα φύλλα με καρπούς και κοιτώντας προσεκτικά μέσα στην λίμνη είδε ψαράκια να κολυμπούν! Τα δέντρα τον ευχαριστούσαν και όλα του έδιναν την καλύτερη τους ευχή: « Να έχεις τα χρόνια των αιωνόβιων δέντρων και την σοφία τους».Αμέσως έσκυψε να πιει νερό από την λιμνούλα…και γεύτηκε το πιο γλυκό νεράκι που είχε πιει ποτέ στην ζωή του και έτρεξε προς το χωριό φωνάζοντας : « Έγινε θαύμα! Έγινε θαύμα! Η λίμνη γέμισε με νερό ξανά και έχει και μπόλικα ψάρια». Όλοι έτρεξαν γρήγορα προς την λίμνη!
Πόσο χαρούμενος ήταν ο Ούμι! Ήξερε πως από σήμερα κανείς από το χωριό του δεν θα διψάσει μα ούτε και θα πεινάσει ξανά. Ξάπλωσε κάτω στο χώμα, έκλεισε τα μάτια του και ένιωσε βαθιά μέσα του την ευτυχία. Μα ένα μαύρο σύννεφο ήρθε μέσα στο μυαλό του. Μια σκέψη ότι δεν είναι μόνο το χωριό του που χρειάζεται νερό μα σχεδόν όλη η Αφρική. Τι θα μπορούσε να κάνει άραγε; Πως θα μπορούσε να βοηθήσει όλο αυτόν τον κόσμο; Ήταν μικρός για να ταξιδέψει μόνος του σ’ ολόκληρη την Ήπειρο, μα και μεγαλύτερος να ήταν θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή για να την γυρίσει με τα πόδια διότι θα έπρεπε να πάει και στα πιο απομακρυσμένα χωριά! Ξαφνικά του ήρθε μια ιδέα! Φώναξε όλους τους αέρηδες και τους είπε : « Αέρηδες θέλω να σας ζητήσω μια μεγάλη χάρη. Θέλω να σας χαρίσω τα δάκρυα μου και να τα πάρετε μαζί σας σε όλα τα ταξίδια που κάνετε στην Αφρική. Θα ήθελα όπου πηγαίνετε να αφήνετε κι από μερικά, ιδιαίτερα σε μέρη που δεν υπάρχει αρκετό νερό. Ξέρω πως αυτή είναι δουλειά των σύννεφων μα μιας και δεν έρχονται σχεδόν ποτέ εδώ, θα ήθελα με την βοήθεια σας να δώσουμε ζωή και χαρά σε ολόκληρη την Αφρική ». Οι αέρηδες συμφώνησαν και ξεκίνησαν το μακρύ τους ταξίδι.
Το θαύμα άρχισε να γίνεται! Σιγά-σιγά σε ολόκληρη την Αφρική και στα πιο άγονα και ξερά μέρη σχηματιζόντουσαν λίμνες με πεντακάθαρο νερό . Τα δέντρα δροσιζόντουσαν και από την χαρά τους πετούσαν καταπράσινα φύλλα και έβγαζαν πολλούς καρπούς. Ο Ούμι μάθαινε τα καλά νέα από τους αέρηδες κάθε φορά που περνούσαν από το χωριό. Ήταν τόσο χαρούμενος και ήξερε πως κάθε φορά που δάκρυζε θα έβγαινε κάτι καλό για όλους τους ανθρώπους!

στείλτε μας τις απόψεις ή τις κριτικές σας στη διεύθυνση: magazine@asante.gr

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

«Ετσι με βασάνισαν στο Α.Τ. Ακροπόλεως» www.asante.gr

«Ετσι με βασάνισαν στο Α.Τ. Ακροπόλεως»
Δευτέρα, 04 Ιανουαρίου 2010 21:12 Asante





Βροχή οι καταγγελίες





Οι ανατριχιαστικές καταγγελίες για βασανισμούς μεταναστών στο Α.Τ. Ακροπόλεως δεν έχουν τέλος. Συναντήσαμε τον Τζίλι στην οδό Ερμού. Σηκώνει το μανίκι και δείχνει τα σημάδια: «Μ' έγδυσαν και μου έδεσαν τα χέρια. Ενώ με χτυπούσαν πέντε αστυνομικοί, τραβούσαν βίντεο από το κινητό τους. Με πήγαν στον εισαγγελέα με κατηγορία: αντίσταση κατά της αρχής...».

Ο Σενεγαλέζος Τζίλι Ντάου κρατάει το χαρτί των εξετάσεων του νοσοκομείου περιγράφοντας τον βασανισμό του Ο 25χρονος μικροπωλητής Τζίλι Ντάου από τη Σενεγάλη καταγγέλλει στην «Ε» ότι συνελήφθη «από αστυνομικούς στην οδό Ερμού στις 29 Δεκεμβρίου. Με βρήκαν στην πλατεία Καπνικαρέας. Εκείνη τη στιγμή δεν κρατούσα εμπορεύματα. Ηταν γύρω στις 8 το βράδυ, γύριζα στο σπίτι. Μ' έβαλαν στο πρώτο στενό και μ' έριξαν κάτω. Εκεί άρχισαν να με κλοτσάνε στο κεφάλι, σ' όλο το σώμα. Στη συνέχεια, με μετέφεραν με τα πόδια στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Εκεί ήταν 12 αστυνομικοί. Πέντε από αυτούς μπήκαν μέσα στο κελί και με χτύπησαν. Πρώτα μου ζήτησαν να βγάλω όλα μου τα ρούχα. Μου έδεσαν τα χέρια πίσω από την πλάτη. Αρχισαν να με χτυπούν με τα κλομπ και γροθιές. Φώναζαν "να φύγεις αν δεν σ' αρέσει στην Ελλάδα ρε" κι έπαιζαν με το γεννητικό μου μόριο. Ο ένας έβαλε το χέρι του στα οπίσθιά μου, άλλος τραβούσε βίντεο από το κινητό του...».

Προσθέτει πως «με δεμένα τα χέρια έμεινα ολόκληρο το βράδυ στο κρατητήριο. Την επομένη, με μετέφεραν στα δικαστήρια με την κατηγορία: αντίσταση κατά της αρχής. Το δικαστήριο με άφησε ελεύθερο, θα γίνει δίκη στις 12 Δεκεμβρίου. Κάποιοι φίλοι με μετέφεραν στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός».
Ο Σενεγαλέζος μικροπωλητής Τζο Ουσμάν λέει: «Πουλούσα τσάντες στην οδό Ερμού. Εκεί με συνέλαβαν κάποιοι αστυνομικοί στις 23 Δεκεμβρίου, γύρω στις 6 το απόγευμα. Μ' έβαλαν σ' ένα στενό που δεν είχε κόσμο και πολύ φως. Με κλοτσούσαν στο στομάχι. Μ' έπιασαν απ' το κεφάλι και με χτυπούσαν στον τοίχο. Πόναγα πολύ κι έβγαλα μια κραυγή. Αρχισαν να μαζεύονται περαστικοί και οι αστυνομικοί με μετέφεραν στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Εκεί άρχισα να κάνω εμετούς, να ουρλιάζω απ' τους πόνους στο στομάχι. Οι αστυνομικοί με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Από αυτό το νοσοκομείο οι γιατροί μ' έστειλαν σε κάποιο άλλο για εξετάσεις στο στομάχι. Εκεί με κράτησαν για νοσηλεία».

Αλλά η περιπέτειά του δεν τελειώνει εκεί: «Την επόμενη μέρα με ξαναγύρισαν στο Α.Τ.: Ακροπόλεως. Με κρατούσαν οκτώ μέρες. Μέχρι που με μετέφεραν στο Αλλοδαπών και μου έδωσαν ένα χαρτί απέλασης και με άφησαν ελεύθερο για να εγκαταλείψω τη χώρα εντός 30 ημερών».

Θυμάται όμως και περιγράφει πως «όταν επέστρεψα από το νοσοκομείο στο κρατητήριο είδα τον Τζίλι, τον γνώρισα. Είμαστε και οι δύο από τη Σενεγάλη. Ακουγα να τον χτυπούν. Τον άκουγα που ούρλιαζε από τους πόνους».
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν χθες το μεσημέρι μέλη της Κίνησης «Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή» έξω από το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται κρατούμενος ο Χιλιανός μετανάστης. Ο Π. Κωνσταντίνου, εκπρόσωπος της Κίνησης, κατήγγειλε ότι «η επιχείρηση δίωξης μικροπωλητών που ξεκίνησε πήρε διαστάσεις ρατσιστικού πογκρόμ. Στην οδό Ερμού πουλούσε βραχιολάκια για να επιβιώσει ο Χιλιανός που βασανίστηκε. Συνέβησαν κι άλλοι εξευτελισμοί, ξυλοδαρμοί και βασανισμοί Αφρικανών μικροπωλητών στο ίδιο Αστυνομικό Τμήμα. Σημασία έχει αν ο αρμόδιος υπουργός ζητήσει ευθύνες από τον επικεφαλής της επιχείρησης και επιληφθεί όλων αυτών των περιστατικών».

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ
(Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία)