AddThis Smart Layers

welcome

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Eνα ντοκιμαντέρ για την κρίση - χρεοκρατία debtocracy

DEBTOCRACY from ThePressProject on Vimeo.


DEBTOCRACY // ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ

Όταν η δημοκρατία

υποτάχθηκε στο χρέος

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τη μουσική επένδυση προσφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας και επιστημονική επιμέλεια έχει ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης.

Την παραγωγή του DEBTOCRACY ανέλαβε η εταιρεία BitsnBytes. Το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου.

Σε αυτή την προσπάθειά ζητάμε τη βοήθειά σου. Οι δημιουργοί του DEBTOCRACY εργάστηκαν αφιλοκερδώς αλλά τα έξοδα ανέρχονται ήδη σε χιλιάδες ευρώ. Προκειμένου να αποφύγουμε κάθε είδους εξαρτήσεις απευθυνόμαστε σε συνδικάτα και εργατικές ενώσεις. Κυρίως όμως απευθυνόμαστε σε πολίτες που θέλουν να γίνουν συμπαραγωγοί. Ενίσχυσε και εσύ την παραγωγή ενός ανεξάρτητου ντοκιμαντέρ, καταθέτοντας όσα χρήματα επιθυμείς μέσω Paypal ή σε τραπεζικό λογαριασμό. Όσοι το επιθυμούν θα αναφέρονται ως συμπαραγωγοί.


O Αρης Χατζηστεφάνου είναι δημιουργός της εκπομπής Infowar στο Ρ/Σ Σκάι και αρχισυντάκτης του Thepressproject.gr

H Κατερίνα Κιτίδη είναι αρχισυντάκτρια του tvxs.gr και του τηλεοπτικού Infowar.

Σκηνοθεσία/Σενάριο Κατερίνα Κιτίδη
Άρης Χατζηστεφάνου
Επιστημονική επιμέλεια Λεωνίδας Βατικιώτης
Σκίτσο/Animation Μάγδα Πλευράκη/BitsnBytes
Μουσική Γιάννης Αγγελάκας
Μοντάζ Άρης Τριανταφύλλου
Κάμερες Θανάσης Τσάντας, Julia Reinecke
Διεύθυνση Φωτογραφίας Άρης Χατζηστεφάνου
Συντελεστές Μιχάλης Αλιμάνης, Αγγελική Γαϊδατζή, Φανή Γαϊδατζή, Ιουλία Κιλέρη,
Μαργαρίτα Τσώμου
Παραγωγή Κώστας Εφήμερος
2011 - BitsnBytes.gr
http://www.debtocracy.gr/profile.html

Ψυχομετρικές προσεγγίσεις της μάθησης -τεστ νοημοσύνης


Μειώνεται το ποσοστό της παιδικής παχυσαρκίας — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Μειώνεται το ποσοστό της παιδικής παχυσαρκίας — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Ένωση Αφρικανών Γυναικών:African Fashion Show απο asante


                              
  African Fashion Show...

  Σάββατο, 26 Μαρτίου στις 6:00 μ.μ. 27 Μαρτίου στις 12:00 π.μ
    Επίδειξη αφρικανικών ενδυμασιών και σχεδίων
  “Διαφορετικοί αλλά Ίσοι”
  “Δεύτερη Γενιά” χωρίς Σύνορα
                            Είσοδος Ελεύθερη


...Η Ένωση Αφρικανών Γυναικών σας προσκαλεί το Σαββάτο 26 Μαρτίου (ώρα 18:00 – 24:00) στο Γκάζι (Κωστής Παλαμάς), σε μια πρωτότυπη εκδήλωση – επίδειξη αφρικανικών παραδοσιακών φορεμάτων και σχεδίων.
Ελάτε να γνωρίσετε σχεδιάστριες μόδας από την Αφρική, να συμμετέχετε σε ενδιαφέρουσες συζητήσεις, να ανακαλύψετε τους αφρικανικούς χορούς και να ακούσετε μουσική από τη «δεύτερη γενιά».
Σας περιμένουμε με χαρά ώστε να γιορτάσουμε όλοι μαζί το δικαίωμα σε μια ισότητα που ξεπερνάει τα σύνορα και τις προκαταλήψεις, αναγνωρίζοντας τη σημασία της αλληλεγγύης, της ειρηνικής συνύπαρξης και του διαλόγου των πολιτισμών.


African Fashion Show
“Different but Equal”
“Second Generation” without borders
Free entrance

United African Women Organization invites you on Saturday the 26th of March (18:00 – 24:00) at Gazi (Kostis Palamas) to an original event – fashion show of African traditional dresses and designs.
Come and meet designers from Africa, participate in interesting discussions, discover African dances and listen to music from our “second generation”.
We are looking forward to seeing you in our event and celebrate together the joy of being equal beyond borders and prejudices and the importance of solidarity, peaceful coexistence and communication through culture.


Email: africanwmen@yahoo.com
Site: www.africanwomen.gr
       
απο το www.asante.gr

βιβλίο Η ψυχοθεραπεια και η αναζητηση της ευτυχιας εκδοσεις κοντυλι



Η Ψυχοθεραπεία και η Αναζήτηση της Ευτυχίας


Emmy Van Deurzen

«Πρόκειται για ένα ζωντανό, ευανάγνωστο κείμενο, γραμμένο με πάθος, που αγγίζει την καρδιά του ψυχοθεραπευτικού έργου: το πώς να βοηθήσει κανείς τους πελάτες του να αποκτήσουν μια πληρέστερη και γεμάτη νόημα ζωή».
Mick Cooper, καθηγητής Συμβουλευτικής στο University of Strathclyde
Η κρυφή λαχτάρα που φέρνει τους ανθρώπους στην ψυχοθεραπεία συχνά πηγάζει από την απελπισμένη επιθυμία τους για ευτυχία. Τι πρέπει, επομένως, να κάνουν οι ψυχοθεραπευτές; Να παραβλέπουν, να ερμηνεύουν ή να αμφισβητούν αυτή την επιθυμία; Και τι μας δείχνει η εμμονή μας για ευτυχία σχετικά με τη σύγχρονη κουλτούρα και το ρόλο του ψυχοθεραπευτή;
Στο βιβλίο αυτό, η Emmy van Deurzen καταπιάνεται με το θέμα-ταμπού του ηθικού ρόλου των ψυχοθεραπευτών και των συμβούλων. Διερευνώντας το πότε και το γιατί θέσαμε ως στόχο της ζωής μας να είμαστε ευτυχισμένοι, διερωτάται σχετικά με το νόημα της ζωής. Στο βιβλίο Η ψυχοθεραπεία και η αναζήτηση της ευτυχίας επιχειρεί να προσδιορίσει σε τι συνίσταται το «ευ ζην» και πώς οι ψυχοθεραπευτές μπορούν να βοηθήσουν τους πελάτες τους να ζήσουν καλά και όχι απλώς να κυνηγούν την ευτυχία.
Η Emmy van Deurzen είναι διευθύντρια στο New School of Psychotherapy and Counselling του Λονδίνου. Είναι καθηγήτρια Ψυχοθεραπείας στο Schiller International University, επίτιμη καθηγήτρια στο School of Health  και στο Related Research του University of Sheffield, καθώς και επισκέπτρια καθηγήτρια στο Middlesex University. Επίσης συνεργάζεται ως σύμβουλος ψυχοθεραπεύτρια με το Dilemma Consultancy Ltd.
Επιστημονική επιμέλεια: Ελληνική εταιρεία υπαρξιακής ψυχολογίας«γίγνεσθαι»



Ψυχολόγος Μαρούσι
2102750082

ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΛΑΡΙΣΑ 15-16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011

Προγραμμα σεμιναρίου





Έντυπο αποδοχής μπορείτε να κατεβάσετε απο αυτό το link
http://cid-e602f044a1424102.office.live.com/browse.aspx/Public?uc=1

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Ψυχοθεραπεία Συμβουλευτική μαρούσι κατοικοι αμαρουσιου

Ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική με ειδικές τιμές -40% για τους δημότες και κατοικους του δημου Αμαρουσίου για το γραφειο μας στο μαρουσι.

Εκπτώσεις
κατοικοι δημου Αμαρουσιου

Ψυχοθεραπεια Συμβουλευτική Μαρούσι
2102750082
6980039673
prodromos_tarasis@hotmail.com

λέξεις κλειδιά: ψυχοθεραπεία, ψυχολόγος, δημότες Αμαρουσίου, δήμος Αμαρουσίου, Δημος, Μαρούσι, έκπτωση.δημος αμαρουσίου,  δημος

Στειλτε μας με e mail θεματα που θα θελατε να γραψω

Στειλτε μας με e mail θεματα που θα θελατε να γραψω

prodromos_tarasis@hotmail.com

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ενδοοικογενειακή βια


Ενδοοικογενειακή βία
PDF


   όταν η πόρτα κλείνει...


«…Με χτυπάει εδώ και μήνες ο άντρας μου. Όποτε πω κάτι που δεν του αρέσει ή όποτε πω τη γνώμη μου για κάτι που κάνει λάθος με χτυπάει. Και σήμερα με χτύπησε και με είπε τσούλα γιατί τόλμησα να πω ότι δε μπορώ άλλο το θόρυβο που έχει στο σπίτι μας. Γιατί τα νεύρα μου έχουν γίνει χάλια από τις πολλές ευθύνες. Δουλειά, δουλειά, σπίτι υποχρεώσεις. Εγώ όλα. Αυτός τίποτα. Βοήθεια από πουθενά. Εγώ υποχρεωμένη να κάνω τα πάντα .Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ την ξεφτίλα. Δε μπορώ να νιώθω ζώο που το χτυπάνε. Κάθε μέρα παλεύω στη δουλειά και κουράζομαι. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος, δε θέλω ηρεμία και φροντίδα; Μια μέρα ένα έτοιμο φαγητό ή ένα ρούχο σιδερωμένο για μένα; Εμένα ποιος με φροντίζει; Μου λέει ότι γκρινιάζω. Πώς να μη γκρινιάζω όταν δεν αντέχω άλλο; Έχω ένα πρόβλημα και ζητώ μια λύση. Το πρόβλημά μου το λέει για γκρίνια. Δεν είναι γκρίνια είναι πρόβλημα που με ενοχλεί. Μα για αυτό το λόγο το εκφράζω. Να βρω μια λύση. Να με ακούσει κάποιος. Και αντί για να ακούσει με χτυπάει. Με λέει τρελή όταν πω κάτι που δεν του αρέσει. Γιατί τρελή…
Όταν με λέει τσούλα με πονάει… Δεν είμαι... Δε νομίζω να υπάρχει πιο πιστή και σωστή γυναίκα. Δεν έδωσα ποτέ δικαίωμα και δεν έκανα τίποτα που να ντρέπομαι η να ντρέπεται αυτός. Με πληγώνει όταν με λέει τσούλα. Είναι αχάριστος και δε με σέβεται.

Σήμερα τον έδιωξα. Και είμαι αποφασισμένη να μην ανοίξω πια την πόρτα αν δεν τον δω να ζητάει συγγνώμη και να το πιστεύει. Θέλω να δω πράξεις και όχι υποσχέσεις. Δεν αντέχω άλλο και δεν είμαι τρελή. Θέλω διαζύγιο αλλά τον αγαπώ κατά βάθος. Θέλω να τον συγχωρέσω αλλά είμαι θυμωμένη μαζί του. Μου ορκίστηκε πως δεν θα με ξαναχτυπήσει αλλά με χτύπησε. Μου λέει πως εγώ είμαι υπεύθυνη που με χτυπάει γιατί τον προκαλώ. Τι να κάνω; είναι δικό μου το λάθος; Μου αξίζει το ξύλο; Είμαι ευέξαπτη και παραπονιέμαι. Μπορεί να φταίω εγώ. Δε ξέρω τι να κάνω και ούτε και ποιος φταίει ξέρω…».

Αυτή θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός μυθιστορήματος…Δυστυχώς είναι η ωμή πραγματικότητα που εξελίσσεται σε κάποιες οικογένειες, όταν η πόρτα κλείνει…

Σύντροφοι…Ζευγάρια…Οικογένειες…Ίσως οι πιο βίαιες κοινωνικές ομάδες σε καιρό ειρήνης…Θύτες και θύματα σε συνεχή αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση… Καλούνται να τιθασεύσουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους την επιθετικότητά τους που είναι τόσο σύμφυτη και εγγενής στο ανθρώπινο είδος…

Πόσο εύκολο όμως είναι να διαχειριστεί κανείς συσσωρευμένη επιθετικότητα και ανεξέλεγκτο θυμό;  Πόσο παγιδευτικές μπορεί να είναι οι παγιωμένες ιδέες και απόψεις σχετικά με το ρόλο των δύο φύλων; Και πόσο εξαρτητικές μπορεί να αποδεικνύονται τελικά οι στενές συναισθηματικές σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας ή ενός ζευγαριού;

Κακοποίηση γυναικών, συζύγων, συντρόφων

 Από τα χείλη κάποιων γυναικών βγαίνουν μόνιμα κραυγές πόνου, απελπισίας και μία αγωνιώδης έκκληση για βοήθεια… Εκατομμύρια γυναίκες σε κάθε γωνιά του πλανήτη κάθε μέρα είναι μία ακόμα μέρα βίας, σεξουαλικής κακοποίησης, βασανιστηρίων και δυστυχίας.

Μόλις τη δεκαετία του '80 -στον απόηχο της υπογραφής από 165 κράτη-μέλη του ΟΗΕ της Σύμβασης για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Διακρίσεων κατά των Γυναικών το Δεκέμβριο του 1979- αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τις τρομακτικές διαστάσεις που έχει λάβει παγκοσμίως η κακοποίηση των γυναικών και κυρίως η ενδοοικογενειακή κακοποίησή τους…

Και μόλις τα τελευταία χρόνια αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ο δυτικός κόσμος δεν είναι απαλλαγμένος από τα φαινόμενα καταστρατήγησης -μέσω οποιουδήποτε τρόπου- της γυναικείας αξιοπρέπειας.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό  Lobby  Γυναικών (2003), τα στατιστικά μιλούν από μόνα τους και δυστυχώς απαριθμούν και απεικονίζουν μόνο σκοτεινές πτυχές και όψεις της ενδοοικογενειακής πραγματικότητας :

1 στις 5 γυναίκες είναι θύμα βίας από σύντροφο
95% των πράξεων βίας ενάντια στις γυναίκες γίνεται στο σπίτι.
Στο 77% των γυναικών-θυμάτων βίας, ο άντρας ανήκει στο κοντινό περιβάλλον της γυναίκας.
1 στις 3 γυναίκες (ή 1.000.000.000 γυναικών) κατά την διάρκεια της ζωής της θα ξυλοκοπηθεί ή θα κακοποιηθεί από συγγενή ή γνωστό.
70% των γυναικών- θυμάτων δολοφονίας, δολοφονούνται από άντρες συντρόφους.
Ανάμεσα σε γυναίκες ηλικίας 16-44 ετών η βία είναι η κυριότερη αιτία θανάτου ή αναπηρίας, αφήνοντας πίσω ακόμη και τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα ή τον καρκίνο
20% των γυναικών- θυμάτων βίας έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά

Στην Ευρώπη η ενδοοικογενειακή κακοποίηση και βία που ασκείται κατά των γυναικών από άνδρες συντρόφους έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Ανάλογα με τη χώρα, το 25%-50% των γυναικών είναι θύματα κακοποίησης. Στο σύνολο των δεκαπέντε κρατών της Ένωσης (πριν από τη διεύρυνση σε 25), πάνω από 600 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο -σχεδόν δύο τη μέρα!- εξαιτίας της σεξιστικής κακοποίησης που έχουν υποστεί στο οικογενειακό περιβάλλον.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας, το 56% των γυναικών παραδέχεται ότι υφίσταται φραστική ή ψυχολογική βία, το 3,6% δηλώνει ότι υφίσταται σωματική βία από το σύζυγο ή το σύντροφό τους, ενώ σχεδόν μία στις τέσσερις γυναίκες (23,6%) γνωρίζει κάποια γυναίκα από το συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον της η οποία έχει υποστεί ή υφίσταται ενδοοικογενειακή βία.

Το προφίλ του δράστη δεν είναι πάντα όπως το φανταζόμαστε. Έχουμε την τάση να συνδέουμε αυτή την επιθετική συμπεριφορά με άτομα που είναι ελάχιστα καλλιεργημένα και προέρχονται από χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Είναι λάθος! Το δράμα της Μαρί Τρεντινιάν, που δολοφονήθηκε στις 6 Αυγούστου 2003 από το σύντροφό της, έναν διάσημο καλλιτέχνη, αποτελεί απόδειξη. Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης διαβεβαιώνει ότι «το φαινόμενο της οικιακής βίας μοιάζει μάλιστα να πολλαπλασιάζεται ανάλογα με τα εισοδήματα και το μορφωτικό επίπεδο».

Όμως στον θλιβερό κατάλογο των πιο «γυναικοκτόνων» χωρών, αμέσως μετά τη Ρουμανία βρίσκονται χώρες στις οποίες, παραδόξως, τα δικαιώματα των γυναικών είναι περισσότερο σεβαστά, όπως η Φιλανδία, όπου κάθε χρόνο, σε κάθε εκατομμύριο Φιλανδών γυναικών, 8,65 γυναίκες δολοφονούνται στον κλειστό οικογενειακό κύκλο, και ακολουθούν η Νορβηγία (6,58), το Λουξεμβούργο (5,56), η Δανία (5,42) και η Σουηδία (4,59), ενώ η Ιταλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις.

Στο Μπαγκλαντές η "πρακτική" του να ρίχνει κάποιος οξύ στο πρόσωπο μιας γυναίκας είναι τόσο κοινή που διαθέτει το δικό της άρθρο στον ποινικό κώδικα. Στην Αίγυπτο, σε ποσοστό 35% οι γυναίκες πέφτουν καθημερινά θύματα κακομεταχείρισης από το σύζύγό τους. Και υπάρχει κάτι ακόμα πιο τραγικό από τα ίδια αυτά τα αριθμητικά στοιχεία• το γεγονός ότι βασίζονται σε επίσημες καταγγελίες, συνεπώς οι πραγματικοί αριθμοί παραμένουν άγνωστοι. Το πέπλο της απογοήτευσης διευρύνεται, διότι ακόμα και όταν μια γυναίκα οπλιστεί με θάρρος προσκρούει στην επιλεκτική αδιαφορία των εκάστοτε παραγόντων που φέρουν εξουσία. Η μη καταγραφή και η διερεύνηση της εκάστοτε καταγγελίας για κακοποίηση είναι ζήτημα ρουτίνας σε πολλά σημεία του κόσμου. Εάν κάποια υπόθεση καταλήξει ενώπιον της Δικαιοσύνης, το πιθανότερο είναι ότι η μορφή κακοποίησης δεν θα εκληφθεί ως ποινικό αδίκημα, προσκρούοντας σε διακρίσεις και προκαταλήψεις των δικαστών. Και ο ένοχος κηρύσσεται πανηγυρικά αθώος.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ - ΑΘΗΝΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ - ΑΘΗΝΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Σεμινάριο Οι παιδικές αναμνήσεις ως αφηγηματικό εργαλείο αξιολόγησης και παρέμβασης ( Αθηνά Ανδρουτσοπούλου Phd)





Ημερομηνία Διεξαγωγής: Σάββατο 16 Απριλίου 2011,
Ώρα: 9.30πμ-4.00μμ.
Εγγραφή ως 8 Απριλίου 2011
Για περισσότερες πληροφορίες βλ την ανακοίνωση
Δείτε μία σχετική παρουσίαση στο συνέδριο της  EFTA, Παρίσι 2010

Πέμπτο συνέδριο για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης


Σχολικός εκφοβισμός

Σχολικός εκφοβισμός


Συμβαίνουν μεταξύ παιδιών της σχολικής ηλικίας:

Σωματική επίθεση (σπρωξίματα, κλωτσιές, μπουνιές, χαστούκια κλπ.)
Συναισθηματική επίθεση (σκόπιμη απομόνωση του παιδιού-θύματος, το να κρύβουν τα βιβλία του, να λερώνουν και να καταστρέφουν τα πράγματά του, να εκβιάζουν για χρήματα κλπ)
Λεκτική επίθεση (κοροϊδία, βρίσιμο, σαρκασμό, ειρωνεία, διάδοση ψευδούς φήμης, ρατσιστικά ή ομοφοβικά σχόλια, χειρονομίες, συκοφαντικά γκράφιτι, απειλές κλπ.)
Σεξουαλικός εκφοβισμός (ανεπιθύμητο άγγιγμα, απειλές, προσβλητικά μηνύματα, γράμματα και εικόνες, λεκτική παρενόχληση κλπ)
Ηλεκτρονικός εκφοβισμός (χρήση Ίντερνετ, email, chat room, κλήσεις κινητών και sms με κακοποιητικό και απειλητικό περιεχόμενο, χρήση κάμερας με σκοπό την απειλή και την ταπείνωση του παιδιού)
Πιθανά σημάδια ότι ένα παιδί θυματοποιείται από τους συμμαθητές του:

Γίνεται επιθετικό, παράλογο, ανήσυχο
Εκφοβίζει ή θυματοποιεί άλλα παιδιά ή αδέρφια
Σταματά να τρώει
Φοβάται να χρησιμοποιήσει το κινητό ή το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο
Τρομάζει, φέρεται αμήχανα όταν λαμβάνει μήνυμα στο κινητό
Φοβάται να περπατήσει μόνος στο σχολείο
Δεν θέλει να πάει σχολείο/ούτε να χρησιμοποιήσει το λεωφορείο
Εκλιπαρεί να το πάνε σχολείο με το αμάξι
Αλλάζει διαδρομή πηγαίνοντας προς το σχολείο
Κάνει απουσίες/κοπάνες
Αρχίζει να τραυλίζει
Απειλεί με αυτοκτονία
Κλαίει πριν κοιμηθεί/έχει εφιάλτες
Το πρωί νιώθει άρρωστο/δεν θέλει να πάει σχολείο
Πέφτει η σχολική του επίδοση
Επιστρέφει με σχισμένα ρούχα, κατεστραμμένα βιβλία
Του λείπουν πράγματα
Ζητά ή κλέβει χρήματα (για να τα δώσει στον θύτη-εκβιαστή)
Χάνει συνέχεια το κολατσιό του ή τα χρήματά του-επιστρέφει πεινασμένο
Έχει ανεξήγητες μελανιές-χτυπήματα
Δίνει απίθανες εξηγήσεις για όλα τα παραπάνω.
Οδηγίες για το παιδί-θύμα

Κατ’ αρχάς, δεν φταις εσύ! Πολλοί επιτυχημένοι άνθρωποι είχαν πέσει θύματα εκφοβισμού στο σχολείο
Διατήρησε την ψυχραιμία και την αυτό-πεποίθησή σου
Μην απαντάς στις κοροϊδίες, μη μπαίνεις σε διάλογο, κάνε ότι δεν τις ακούς
Κοίταξέ τους στα μάτια και πες τους καθαρά και σταθερά ΣΤΑΜΑΤΑ
Φύγε όσο γρηγορότερα μπορείς
Πες αμέσως τι συνέβη στο δάσκαλό σου ή σε κάποιον άλλον ενήλικα
Αν φοβάσαι να το πεις σε κάποιον ενήλικα, πες το σε έναν φίλο και ζήτα του να είναι μαζί σου
Συνέχισε να το λες μέχρι ότου κάποιος σε βοηθήσει
Αν σου έστειλαν απειλητικό sms ή email κράτησέ το, μη το σβήσεις, θα χρειαστεί ως απόδειξη
Αν σε εκφοβίζει ολόκληρη παρέα, πιάσε το πιο αδύναμο μέλος της και πες του ότι αυτό δεν είναι σωστό και αν θα του άρεσε να του φέρονταν εκείνου έτσι
Αν μετά από αυτά δεν αλλάξει κάτι, άλλαξε σχολείο-ζήτησε από τους γονείς σου να βρουν ένα σχολείο που είναι φιλικό και ασφαλές
Μην πιστεύεις αυτά που σου λένε οι εκφοβιστές, να επαινείς τον εαυτό σου και να θυμίζεις στον εαυτό σου κάθε μέρα τα καλά σου σημεία
Οδηγίες για γονείς

Παρατηρείστε αν το παιδί σας δείχνει σημάδια ότι θυματοποιείται από άλλα παιδιά ή αν δρα ως θύτης. Μην το αμελήσετε-επικοινωνήστε αμέσως με το σχολείο
Αναπτύξτε μια ζεστή και φιλική σχέση με το παιδί. Να είστε κοντά του και να επιδιώκετε τη συζήτηση μαζί του-από μόνο του μπορεί να μην σας αναφέρει τίποτα για το θέμα αυτό
Διδάξτε του να κοιτά στα μάτια τον εκφοβιστή, να λέει δυνατά 'ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ' ή 'ΚΟΙΤΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ', να φεύγει και να το λέειι σε κάποιον ενήλικα
Καθησυχάστε τα παιδί ότι δε φταίει αυτό αν του επιτέθηκαν κι ότι δεν είναι δικό του λάθος
Μιλήστε, με συγκεκριμένα περιστατικά, στο δάσκαλο, στο διευθυντή, στις αρμόδιες Διευθύνσεις Εκπαίδευσης
Διατηρείστε επικοινωνία με το παιδί και με το σχολείο, ώστε να επιβεβαιώνετε ότι δεν υπάρχουν επαναλήψεις των περιστατικών εκφοβισμού
Ζητήστε στήριξη από τον τοπικό Συμβουλευτικό Σταθμό Νέων ή άλλες υπηρεσίες ψυχολογικής στήριξης στο παιδί σας
Συμβουλεύστε το παιδί σας να προσέχει σε ποιόν δίνει τον αριθμό του κινητού του τηλεφώνου και τη διεύθυνση του email του
Μην υποτιμάτε τις συνέπειες που μπορεί να έχει ο εκφοβισμός Οι μύθοι 'ε παιδιά είναι, πειράζονται μεταξύ τους’, ή ‘ έτσι θα σκληραγωγηθεί για να βγει στην κοινωνία', μπορεί να ζημιώσουν το παιδί σας και να το οδηγήσουν σε δυστυχία και απομόνωση
Επαινείτε τα παιδί, δώστε του ευκαιρίες να αναλάβει ευθύνες, εγγράψτε τα παιδί σε άλλες ομαδικές δραστηριότητες (αθλητισμό, προσκοπισμό, καλλιτεχνικά κλπ.), όπου δεν υπάρχουν εκφοβιστές και όπου έχει την ευκαιρία να κάνει νέες φιλίες και να αυξηθεί η αυτο-πεποίθησή του
Αν το παιδί τραυματιστεί από τους εκφοβιστές, ενημερώσετε και την αστυνομία και γνωστοποιείστε στο σχολείο ότι έχετε ενημερώσει την αστυνομία
Απαιτείστε από το σχολείο να ενημερώσει τους γονείς του παιδιού-εκφοβιστή
Αν ο εκφοβισμός δεν αντιμετωπίζεται, αλλάξτε σχολείο. Μιλήστε με το νέο σχολείο και βεβαιωθείτε ότι δεν υπάρχουν ή δεν γίνονται ανεκτοί εκεί οι εκφοβιστές
Αν το παιδί σας εκφοβίζει άλλα παιδιά

Σταματήστε το αμέσως μόλις παρατηρήσετε επιθετική συμπεριφορά του παιδιού σας προς άλλα παιδιά
Εξηγείστε του ότι η συμπεριφορά δεν είναι αποδεκτή και ότι το αντίκτυπο στα άλλα παιδιά είναι πολύ βαρύ
Διδάξετε στο παιδί σας τρόπους συμπεριφοράς για επίλυση συγκρούσεων που δεν περιλαμβάνουν βία. Επίσης διδάξτε τους πώς να ζητούν αυτό που θέλουν με ευγενικό τρόπο
Μη χτυπάτε τα παιδιά ως τιμωρία για την επιθετική τους συμπεριφορά. Τους διδάσκετε ακριβώς αυτό που θέλετε να σταματήσουν: τη βία. Προτιμήστε την αφαίρεση προνομίων ως τιμωρία
Επικοινωνήστε με το σχολείο και συζητείστε με το δάσκαλο για την αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς του παιδιού σας
Επαινείτε και ενισχύετε το παιδί σας κάθε φορά που επιδεικνύει συνεργατικές και φιλικές συμπεριφορές προς άλλα παιδιά
Ελέγχετε συχνά το παιδί σας για να βεβαιωθείτε ότι δεν έχει επιστρέψει σε επιθετικές συμπεριφορές

πηγή http://www.obrela.gr/ekstrateia_sxolikos_ekfobismos.htm

Anti-Bullying Animation- Σχολικός εκφοβισμός Βίντεο



Anti-Bullying Animation- Σχολικός εκφοβισμός ΒίντεοAnti-Bullying Animation- Σχολικός εκφοβισμός Βίντεο


Ψυχοθεραπεία Συμβουλευτική Μαρούσι 2102750082

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

H ώρα της γής ( tm) το ραδιοφωνικό σπότ του wwf

Η ώρα της γής (tm) -αντιστροφη μέτρηση



Η ώρα της γής tm

Δήλωση Συμμετοχής για την ώρα της γής



www.wwf.gr

Η ώρα της γής(tm)- απο το wwf.gr



Η ώρα της γής(tm)
Η ώρα της γής
Η Ώρα της Γης

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η Ελλάδα συμμετέχει στην παγκόσμια εκστρατεία του WWF ενάντια στην κλιματική αλλαγή που έχει χαρακτηριστεί ως «το μεγαλύτερο συμμετοχικό γεγονός στον πλανήτη».

Κάθε χρόνο η Ώρα της Γης (tm)λαμβάνει και έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Το 2009, όπου οι Έλληνες συμμετείχαν με πρωτοφανή ενθουσιασμό, η εκστρατεία εστίασε τη δυναμική της στην Κοπεγχάγη. Ένα χρόνο αργότερα και μετά τις άκαρπες διαπραγματεύσεις στην πρωτεύουσα της Δανίας, η Ώρα της Γης ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι όταν χάνεται μια μάχη δεν χάνεται και ο πόλεμος.
Φέτος, η Ώρα της Γης 2011 ξεπερνάει τον ίδιο της τον εαυτό! Μας θέτει απλά ερωτήματα για το τι πραγματικά κάνουμε για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, μετά από την μια συμβολική ώρα στο σκοτάδι.
Χρησιμοποιούμε τα ΜΜΜ; Επιλέγουμε το ποδήλατο, ή ακόμα και τα…πόδια μας για τις μετακινήσεις μας;

Μετά από τρία χρόνια όλο και πιο δυναμικής παγκόσμιας ανταπόκρισης η Ώρα της Γης γίνεται θεσμός και ένας απλός τρόπος να αποδείξουμε ότι πέρα από γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές διαφορές, παραμένουμε πολίτες ενός κοινού τόπου. Του πλανήτη Γη.

Φέτος λοιπόν, το Σάββατο, 26 Μαρτίου, στις 8:30 το βράδυ, ξεπεράστε τη μία ώρα.
Ξεπεράστε τον ίδιο σας τον εαυτό!

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Παχύσαρκα 4 στα 10 Ελληνόπουλα — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Παχύσαρκα 4 στα 10 Ελληνόπουλα — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Ανησυχητικά είναι τα αποτελέσματα έρευνας του τμήματος Διαιοτολογίας και Διατροφής του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου για την παιδική παχυσαρκία στη χώρα μας.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας (η οποία πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 867.000 μαθητών απ' όλη την Ελλάδα και σε ένα διάστημα 13 ετών), τέσσερα στα δέκα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου είναι παχύσαρκα, ενώ περίπου τα μισά ασκούνται πολύ λίγο ή και καθόλου.

Από την ανάλυση των στοιχείων που συνέλεξε η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Λ. Συντώση προέκυψε επίσης ότι:

- Το ποσοστό των υπέρβαρων παιδιών τα τελευταία 13 έτη αυξήθηκε περίπου 30% (19,5% το 1997 - 26% το 2009) σε αστικές και αγροτικές περιοχές.

- Το ποσοστό των παχύσαρκων παιδιών αυξήθηκε περισσότερο από 50% σε όλη τη χώρα (7,7% το 1997 - 11,8% το 2009) και είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη.

- Η αερόβια αντοχή (φυσική κατάσταση) των μαθητών Δημοτικού την τελευταία δεκαετία μειώθηκε περισσότερο από 5%. (Σημειώνεται ότι μείωση αυτή αυξάνει τον κίνδυνο για ανάπτυξη καρδιαγγειακών παθήσεων κατά 150% περίπου).

- Οι διατροφικές συνήθειες των παιδιών και ιδιαίτερα αυτών με μεγαλύτερο βάρος βαθμολογούνται με 5 (στη δεκαβάθμια κλίμακα).

Οι ανησυχητικές διαστάσεις που λαμβάνει η παχυσαρκία συνδέεται άμεσα με την έλλειψη άσκησης αλλά και την κακή διατροφή. Όπως διαπιστώνεται από την έρευνα πολλά παιδιά στη χώρα μας έχουν αποκτήσει συνήθειες καθιστικής ζωής πριν ακόμη μπουν στην εφηβεία. Ειδικότερα:

- Μόνο το 45% των παιδιών παίζει εκτός σπιτιού, έστω και λίγο κάθε μέρα, ενώ το 90% αυτών βλέπει τηλεόραση συχνά ή κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.

-Μόνο το 72% των αγοριών και το 56% των κοριτσιών πληρούν τις διεθνείς συστάσεις για σωματική δραστηριότητα, δηλαδή ασκούνται περισσότερο από μια ώρα την ημέρα (60 λεπτά ημερησίως).

Από την έρευνα πάντως προέκυψαν και δυο θετικά στοιχεία: Πρώτον, τα ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας δεν αυξάνονται μετά το 2004. Δεύτερον, περισσότερο από το 90% των παιδιών που συμμετέχουν στα προγράμματα των Ολοήμερων Σχολείων πληρούν τις συστάσεις για σωματική δραστηριότητα.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος του υπουργείου Παιδείας «Αξιολόγηση Σωματικής Διάπλασης, Διατροφικών Συνηθειών και Σωματικής Δραστηριότητας» σε συνεργασία με το υπουργείο Υγείας. Οι συντάκτες της συνοδευτικής έκθεσης κάνουν λόγο για «θλιβερά συμπεράσματα» και τονίζουν ότι η παχυσαρκία σε συνδυασμό με την έλλειψη άσκησης και την κακή διατροφή αποτελούν ένα πολύ επικίνδυνο μείγμα για την υγεία.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι παχυσαρκία δεν αποτελεί μείζονα παράγοντα κινδύνου στην παιδική ηλικία αλλά και στην ενήλικη ζωή. Έχει διαπιστωθεί ότι συμβάλλει στην ανάπτυξη ασθενειών, όπως οι καρδιοπάθειες και ο διαβήτης τύπου 2 και μειώνει το προσδοκώμενο όριο ζωής μέχρι και 13 χρόνια.

Από παλαιότερες έρευνες για την παιδική παχυσαρκία στην Ελλάδα είχε καταδειχθεί ότι περίπου τα μισά παχύσαρκα παιδιά έχουν τουλάχιστον έναν γονιό παχύσαρκο, ενώ εκτιμάται ότι περίπου ένα στα τρία παιδιά θα γίνουν παχύσαρκοι ενήλικες.

Ανάμεσα στους κοινωνικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην παιδική παχυσαρκία είναι ότι πολλά παιδιά δεν τρώνε με τους γονείς τους λόγω των ωραρίων εργασίας των τελευταίων, με αποτέλεσμα να μην ελέγχεται όπως θα έπρεπε η διατροφή τους, ενώ σε πολλά νοικοκυριά το σπιτικό φαγητό αποτελεί πολυτέλεια. Στους ενοχοποιητικούς παράγοντες περιλαμβάνεται η κατανάλωση αναψυκτικών και διάφορων σνακς που τα παιδιά μπορούν να βρουν ακόμη και στα κυλικεία των σχολείων.

ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική low budget

Ειδικό πρόγραμμα ψυχοθεραπεία για νέους έως 30 ετών με έκπτωση 50% στην τιμή της συνεδρίας.


Στοιχεία επικοινωνίας
2102750082
6980039673
prodromos_tarasis@hotmail.com

λέξεις κλειδιά : ψυχοθεραπεία κόστος, χαμηλό κόστος, ψυχοθεραπεία

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Σεμινάριο στην ομαδική ψυχοθεραπεία


Δεξιότητες και τεχνικές στην ομαδική ψυχοθεραπεία Σεμινάριο


Το σεμινάριο απευθύνεται σε ψυχοθεραπευτές που ειδικεύονται ή έχουν ειδικευθεί στην ομαδική ψυχοθεραπεία και ενδιαφέρονται να εξελίξουν περισσότερο τις δεξιότητές τους ως θεραπευτές ομάδας και να αναπτύξουν το προσωπικό τους θεραπευτικό στυλ.  Με την προβολή αποσπασμάτων (dvd) θεραπευτικής διεργασίας θα επεξεργαστούμε εμπειρικά και βιωματικά παραμέτρους της ομαδικής ψυχοθεραπείας όσον αφορά:

Α) τη διαδικασία: έναρξη θεραπευτικής ομάδας, θεραπευτικό συμβόλαιο, ένταξη – υποδοχή νέου μέλους σε προϋπάρχουσα ομάδα, ένταξη στην ομάδα μέλους με σοβαρή ψυχοπαθολογία, (ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, οριακή διαταραχή, προσωπικότητας, ψυχωτική διαταραχή, σεξουαλική κακοποίηση, κ.λ.π.) και θεραπευτική αντιμετώπιση, εστίαση στη διεργασία (στο «εδώ και τώρα»), διαπραγμάτευση οικονομικών, έναρξη και κλείσιμο συνεδρίας,

Β) τη δυναμική: αναγνώριση μοτίβου συναισθηματικής συνδιαλλαγής και αναβίωση του στην ομάδα, θέματα μεταβίβασης, π.χ. έντονα θετικά συναισθήματα ή θυμός προς τον θεραπευτή, καλλιέργεια ομαδικής συνοχής, διαχείριση σύγκρουσης μελών, θεραπευτής και σχέση ζευγαριού, αντιμετώπιση «δύσκολου θεραπευόμενου», διαχείριση «αντίστασης», αναγνώριση και έκφραση συναισθημάτων, ο λόγος του αρχάριου και προχωρημένου θεραπευόμενου ως ένδειξη της φάσης που βρίσκεται,

Γ) τις τεχνικές: διαπραγμάτευση για κανόνες λειτουργίας της ομάδας, ανάπτυξη τεχνικών κοινωνικοποίησης, ανάλυση ονείρων, πρόβλεψη εξελίξεων, αυτοαποκάλυψη θεραπευτή, εντοπισμός αλλαγής, ασκήσεις εντός και εκτός ομάδας,

Δ) την ένταξη στην ομάδα μέλους με σοβαρή ψυχοπαθολογία  και θεραπευτική διεργασία.

Θα δοθεί βεβαίωση παρακολούθησης.

Οργάνωση και συντονισμός σεμιναρίου: Τσαμπίκα Μπαφίτη, M.Sc., Ph.D.,
 Κλινική & Σχολική Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια (ECP)

Ημερομηνίες: 14-15 Μαΐου 2011 & 28-29 Μαΐου 2011
                             ώρες:10.00-17.00  (Σύνολο: 28 ώρες)

Τόπος διεξαγωγής: Εκ των Ένδον – Χώρος Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας
Στουντίου 10Β, Μαρούσι
Δηλώσεις Συμμετοχής:
Γραμματεία: κα Κατερίνα Μανώλη τηλέφωνο: 210-8033287 Φαξ: 210-8031341 E-mail: info@ektonendon.gr

Μια ιστορία ψυχοθεραπείας




   το σύστημα, το υπερσυστημα και η θεραπεία


Το πλαίσιο, το σύστημα, το υπερσυστημα και η θεραπεία. Όλα είναι σχετικά σε αυτή την συνεδρία, ακόμα και αν μπορώ να την πω συνεδρία. Δεν ξέρω ούτε καν το πώς να γράψω για αυτήν. Πάντα πίστευα και διάβαζα ότι η θεραπεία είναι μια στιγμή ελευθερίας, μια ώρα απελευθέρωσης. Αυτό το νόμιζα ακόμα και όταν δούλευα με τους κρατούμενους, ακόμα και τότε ο θεραπευτής μπορούσε να γίνει ένας φορέας ελευθερίας. Στην περίπτωση που θα περιγράψω τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Ο τόπος, η ώρα, τα όρια οι ρόλοι, όλα τα στοιχεία για την προστασία του θεραπευόμενου και του θεραπευτή.

Σύμφωνα με τον Willke (1996) κάθε φαινόμενο γίνεται κατανοητό μόνο μέσα στο πλαίσιο του χώρος(χώρος, χρόνος, σχέση). Το πλαίσιο γίνεται κατανοητό με όρους επικοινωνιακών συστημάτων με όρους επανατροφοδοτούμενης κυκλικότητας.
Πάντα αναρωτιόμουν αν τα ίδια πράγματα που λέω στους πελάτες μου, θα ίσχυαν αν τα λέγαμε σε μια καφετέρια, ή έξω στον δρόμο. Αν δεν ήμουν ο θεραπευτής τους και ήμουν ο παιδικός τους φίλος ή ο συνάδελφος τους από την δουλειά.

Κατά την διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στη Σαμοθράκη, είχα την ευκαιρία να κάνω μια ασυνήθιστη οικογενειακή συνέδρια. Ο « πελάτης» με άκουσε που έκανα πλάκα, το παράπονο μου ότι είμαι ψυχολόγος και ο στρατός με αξιοποιεί σαν μηχανικό αυτοκίνητων. Από αυτά που έμαθα για εκείνον στη συνέχεια, υποθέτω ότι αυτό τον έκανε να πιστέψει ότι θα τον καταλάβω, έτσι άρχισε λοιπόν σαν μια ταύτιση σε ένα μήνυμα που συγκατασκευάσαμε την έννοια του.

« Είσαι ψυχολόγος;» με ρώτησε ο Γιάννης.

«Όχι στον στρατό!» του απάντησα, προσπαθώντας να του εξηγήσω ότι δεν ανήκω στην ομάδα του νοσοκομείου που είχε και ψυχολόγο. Αυτή ήταν βέβαια και μια απάντηση που είχε μέσα της δυο πραγματικότητες: αυτήν της προσωπικής και την άλλη, που επέβαλε αυτό το προσωρινό σύστημα, που μας είχε και τους δυο κατατάξει.

Τότε πέρασε από το μυαλό μου ότι ήταν ανώτερός μου, κοίταξα αμέσως τον γιακά του, όπως είχα μάθει να κάνω για να βλέπω τον « βαθμό», σε αυτόν τον άκαμπτο μικρόκοσμο.

« Έχω ένα πρόβλημα και δεν μπορεί κανείς να με βοηθήσει,… έχω πάει στο νοσοκομείο… έχω κάνει όλες τις εξετάσεις και μου είπαν ότι είναι ψυχολογικό».
Δέχτηκα να τον βοηθήσω, έχοντας στο μυαλό μου ότι θα τα λέγαμε κάπου έξω από το στρατόπεδο. Σκεφτόμουν ότι αν κάναμε μια συνάντηση εκεί μέσα θα φορούσαμε τα ίδια ρούχα και θα διακρινόμασταν από τους βαθμούς μας. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και του υποσχέθηκα ότι στην πρώτη έξοδό μου θα τα λέγαμε πιο ήσυχα.

Είχα περίπου 5 μήνες να κάνω συνεδρία και αμφέβαλλα για το τι έχει γίνει αυτό το μυαλό, μέσα στο μυαλό μου που δουλεύει για να με παρατηρεί και να παρατηρεί το ίδιο το πλαίσιο. Ήθελα πολύ όμως να το τσεκάρω.

Ο καιρός περνούσε και η έξοδος δεν ερχόταν και έτσι κανονίσαμε να τα πούμε μια μέρα που θα είχαμε υπηρεσία και οι δυο. Η μοναδική ώρα που βρήκαμε ήταν δώδεκα την νύχτα. Αστείο, αλλά το πλαίσιο μόλις είχε αρχίσει να βάλλεται. Ο χώρος συνάντησης ήταν το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας και η αμοιβή… δεν ξέρω ακόμα.

Ο Γιάννης ήταν 26 ετών, στρατιωτικός μουσικός. Μεγάλωσε χωρίς πατέρα, μια και εκείνος πέθανε όταν ήταν μόλις δύο. Καταγόταν από ένα νησί του Αιγαίου και είχε μεγαλώσει με την μητέρα του και τον παππού του, που ήταν και αυτός μουσικός. Όνειρο του ήταν να παίξει κάποια στιγμή σε μια μεγάλη μπάντα. Στον στρατό είχε μπει για να μπορέσει να εξασφαλίσει ένα σίγουρο μισθό, όπως τον είχαν συμβουλέψει και οι δικοί του. Έπαιζε ένα πνευστό όργανο, όπως και ο παππούς του. Τους τελευταίους μήνες είχε μετατεθεί στο νησί, και δυσκολευόταν πολύ. Αισθανόταν υποδεέστερος από τους άλλους λόγω ηλικίας και βαθμού. Πίστευε ότι όλοι τον κοροϊδεύουν και περνούσε τον περισσότερο του χρόνο στο σπίτι μόνος. Δεν είχε καθόλου όρεξη να βγει. Πριν από περίπου ένα μήνα, λόγω κάποιου προβλήματος που δεν μπορούσε να εντοπιστεί από τους ειδικούς, δεν μπορούσε να παράγει τον ήχο για να παίξει τρομπέτα. Έτσι, τον υποαπασχολούσαν στον να παίζει κάποια κρουστά. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το πώς του είχε κοπεί η πνοή και είχε αναγκαστεί να χτυπάει με δύναμη δυο πιατίνια. Σκεφτόμουν τον παραλληλισμό του συντονιστή και του θεραπευτή.

Τον ρώτησα τι του πρόσφερε η μουσική, και μου είπε ότι ήταν σαν ένας τρόπος να επικοινωνεί με τους άλλους και τώρα πια δεν υπήρχε. Μου θύμιζε ότι και εμένα ο στρατός μου είχε πάρει την τέχνη μου, και ότι πριν πάω να τον συναντήσω αναρωτιόμουν αν θα μπορούσαν να παράγω και εγώ αυτόν τον ήχο της θεραπείας.

Τον παρακίνησα να μου πει παραπάνω, και εκείνος ξεκίνησε να μου λέει ότι από μικρός, όταν αισθανόταν μόνος, έπαιζε μουσική και αυτή ήταν το διαβατήριό του για να είναι ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, για να σπουδάσει, ακόμα και για να βρει δουλειά.

Αναρωτήθηκα γιατί να χρειάζεται να μπαίνει κάτι σαν ενδιάμεσος, και μου είπε ότι ήταν σαν μια ασπίδα που τώρα έχει χάσει.

Άρχισα να του λέω ότι μου ακούγεται σαν μια ωραία πρόκληση που μπορεί να του κάνει το σώμα του για να μπορέσει να στηριχτεί και στις άλλες του δυνάμεις.

Μου ζήτησε να του πω περισσότερα για αυτό και άκουγε σαν μικρό παιδί. Συνέχισα να του λέω ότι αυτό που τον βοηθούσε στην ουσία, μάλλον άφηνε τις άλλες του δυνάμεις πίσω. Αυτές που θα τον είχαν καλά με τους άλλους. Εκείνος μου είπε ότι είναι παράξενο που το λέω αυτό, γιατί όταν του παρουσιάστηκε το πρόβλημα αυτό είδε ένα όνειρο. Ξεκίνησε να μου λέει ότι είχε δει τον παππού του να παίζουν σε μια μπάντα και ξαφνικά, να του παίρνει την τρομπέτα του από τον στόμα και να του λέει ότι πρέπει να τα καταφέρει χωρίς αυτήν.

Αμέσως, σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να είναι και το μεταβατικό του αντικείμενο, η πιπίλα του. Σε μια πραγματικότητα ενός στρατοπέδου που η κρυψώνα που παρείχε για τους δειλούς, εμένα με έπνιγε, άρχισα να μην πιστεύω ότι εκείνον τον ευνόησε.

« Η μητέρα σου τι λέει, για το ότι ο μοναχογιός της είναι μακριά της;»

« Είναι ασφαλής για το ότι είμαι σε μια σταθερή δουλειά και μου λέει να κάνω υπομονή».

« Και εσύ… είναι σαν να κανείς την επανάστασή σου με το να μην έχεις λόγο να βρίσκεσαι εδώ…».

Μου διηγήθηκε το πώς πολλές φορές ήθελε να παραιτηθεί και εκείνη τον πίεσε να μείνει.

« Θα μπορούσες να της μιλήσεις και να της πεις αυτά που λέμε» είπε και την πήρε στο τηλέφωνο. Του ζήτησα να το βάλει στην ανοιχτή ακρόαση για να ακούμε και οι δυο. Και να τη η οικογενειακή συνάντηση. Χωρίς την φυσική παρουσία της μητέρας, με ένα τηλεφώνημα η κουβέντα μας μετατράπηκε σε μια οικογενειακή « συνάντηση».

Κοίταξα γύρω μου και είδα ότι καθόμουν στην καρεκλά του επισκέπτη και ο Γιάννης στο γραφείο του. Με είχε κεράσει και μια κόκα κόλα…και είχε καλέσει και την μητέρα του στην συνάντηση.

Άρχισα να νοιώθω ότι θα μπορούσα να είμαι μια τρομπέτα με περισσότερες νότες που θα έλεγε αυτά που ο Γιάννης με τον ψευδό του λόγο, που είχε δημιουργηθεί από το πρόβλημα που είχε, δεν θα μπορούσε. Ένας ανθρώπινος σύμμαχος, σκέφτηκα.

Η μητέρα του ήταν 57 ετών, μια πολύ ευγενική και μορφωμένη κυρία. Η ίδια ήταν δασκάλα αγγλικών στο σχολείο. Μου μίλησε για τον γιο της, για το πώς από μικρός κατέφευγε στην μουσική και ότι ήταν πολύ ευαίσθητος. Ότι έκανε όνειρα να παίξει σε μια μεγάλη μπάντα αλλά ότι η πραγματικότητα δεν είναι πάντα τόσο ρόδινη. Εκείνη τον συμβούλευε να κάνει υπομονή να περάσει ο καιρός που θα βρίσκεται στη Σαμοθράκη και μετά όλα θα ήταν καλά. Αυτό ήταν μια παρότρυνση που δεν μπορούσα να ακούσω καθόλου, μια και για εμένα φαινόταν βουνό να μείνω άλλη μια μέρα εκεί και φανταζόμουν πώς εκείνος θα έμενε άλλον έναν χρόνο.

Ο Γιάννης την άκουγε με πολύ προσοχή και σαν να περίμενε να της πω κάτι για να την πείσω να του δώσει την άδεια να κάνει αυτό που αισθάνεται. Της μίλησα για ότι υποθέτω ότι το σύμπτωμα θα μπορούσε να έχει ένα μήνυμα και για εκείνη. Ότι ο γιος της θέλει να κάνει κάτι που δεν είναι σίγουρο και περιορισμένο αλλά εκείνη φοβάται πολύ για να τον αφήσει.

Προσπαθούσε να με ακούσει με αληθινό ενδιαφέρον, μου μιλούσε στον πληθυντικό, επαναλάμβανε το πόσο ή ζωή είναι δύσκολη και η δουλειά του γιου της ήταν μια εξασφάλιση. Σαν να ήταν πιο σημαντικό να είναι εκείνη ήσυχη ότι δεν κινδυνεύει. Στο νου μου στριφογύριζε η έννοια επιλογή και πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσουμε ότι έχουμε πάντα αυτό το δικαίωμα.

Σε ένα παράλληλο επίπεδο μιλούσαμε για την απελευθέρωση από μια φυλακή και δεν ήταν παράδοξο. Συζητούσαμε για τα δεινά της δέσμευσης και εγώ δεν είχα την επιλογή να φύγω. Άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτή την φορά μάλλον αυτό που θα έπρεπε να αλλάξει ήταν το που. Μου ήρθε στο μυαλό μια κουβέντα που είχα κάνει με έναν ψυχαναλυτή που παραφράζοντας έναν βραζιλιανό συνάδελφό του, μου είπε ότι το πλαίσιο είναι αυτό που μένει σταθερό για να αλλάζουν τα υπόλοιπα.

Της ζήτησα να μου πει αν τον εμπιστεύεται και αν πιστεύει ότι του έχει δώσει όλα εκείνα τα εφόδια για να μπορεί να είναι καλά στην ζωή του, ό,τι και να επιλέξει. Εκείνη φαινόταν σαν να μην μπορεί να συνδέσει ότι αυτό που γινόταν είχε να κάνει και με την σχέση τους. Όση ώρα της μιλούσα, ο Γιάννης έμενε άφωνος αλλά τον αισθανόμουν και κάπως άβολα, που κάποιος, ακόμα και αν δεν ήταν αυτός, τα έλεγε στην μητέρα του.
Ένιωθα ότι με άκουγε με έναν σεβασμό, ίσως παραπάνω και από αυτόν που θα απαιτούσαν οι καλοί τρόποι. Αυτό με έκανε να προσπαθήσω και εγώ να της μιλήσω ανοιχτά, αλλά χωρίς να την προκαλώ.

Ξεκίνησα να της αναφέρω ότι είναι πιθανό, όσο καλά και να ξέρει τον γιο της, εκείνος να επιλέγει κάτι για καλό του που να μην συμφωνεί εκείνη και παρόλ΄ αυτά να είναι το σωστό για εκείνον. « Μπορεί να είναι χρήσιμο για τον Γιάννη να μην προσπαθήσει άλλο, απλά να φύγει». Η ίδια, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να καταλάβει, επαναλάμβανε ότι καταλαβαίνει ότι είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά αν κάνει υπομονή ο γιος της θα αλλάξουν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι η σχέση τους δεν είχε αυτά που θα περίμενε κανείς, όπως μια κυρίαρχη μάνα. Ήταν σαν να μιλούσαν δυο ομότιμοι. Εγώ τότε τι ήμουν…

Αυτή η περίεργη συμμαχία δεν πιστεύω ότι ήταν έτοιμη να σπάσει. Ακόμα και τώρα δεν ξέρω με ποια μορφή εκφραζόταν. Έκανα πίσω. Απευθύνθηκα στον Γιάννη και του είπα ότι μάλλον είναι εκείνος να πιστέψει ότι μπορεί να κάνει πίσω και να αλλάξει γνώμη και όσο πιο ξεκάθαρα το πει και στην μητέρα του, εκείνη θα το ακούσει.

Αυτό φαινόταν να απενοχοποιεί την μητέρα, αλλά να αγχώνει τον γιο. Αντιλαμβανόμουν ότι μάλλον όλα αυτά λέγονταν σαν μια πρόβα, και ότι είχα μπει εγώ στον ρόλο να παίξω την εξέλιξη της κουβέντας αυτής της οικογένειας. Σαν να λέγαμε ότι , «να έτσι θα ήθελα να γίνει!». Και ποιος άλλος θα ήταν πιο πειστικός…
Το τηλέφωνο έκλεισε. Ρώτησα τον Γιάννη πώς αισθανόταν. Άρχισε να μου λέει ότι η μητέρα του μάλλον με συμπάθησε. Μου έκανε εντύπωση που μου απάντησε για άλλο άτομο. Δεν μπορούσα να καταλάβω, αν το να είναι κανείς τόσο μακριά τελικά είναι μια προσπάθεια να διαφοροποιηθεί, και αν αυτά που έλεγε η μητέρα, τελικά έκρυβαν την αγωνία της για το αν θα μπορούσε να μεγαλώσει το παιδί της. Μου θύμισε αυτό που έλεγαν παλιά «άντε παιδί μου στον στρατό να γίνεις άντρας».

Τον ρώτησα αν θα ένιωθε αποτυχία για εκείνον το να τα παρατήσει. Μου είπε ότι μάλλον μοναξιά. Στην ερώτησή μου για το ποιος είναι ο λόγος που πιστεύει ότι θα ένιωθε έτσι , απάντησε ότι εδώ τον ξέρουν και τους ξέρει.

Σαν μια οικογένεια, σκέφτηκα, ένα σύστημα που τον βοηθούσε να ζει, να δουλεύει αλλά δεν τον καταλαβαίνει και δεν του έδινε άξια. «Είναι δύσκολο…» του είπα «να φεύγεις με την εντολή να είσαι κάπου προστατευμένα αλλά να μην μπορείς να γλιτώσεις από αυτήν την προστασία».
Η θεωρία της συναισθηματικής προσκόλλησης (attachment theory) του John Bowlby είναι συμβατή με τη συστημική προσέγγιση και τονίζει τους λόγους για τους οποίους ένα σύστημα (άτομο, οικογένεια) μοιάζει να«δυσλειτουργεί». Πίσω από όλες τις ψυχολογικές δυσκολίες κρύβεται η ανασφαλής προσκόλληση προς τους γονείς στις διάφορες διαβαθμίσεις της. Η συναισθηματική ασφάλεια αποτελεί αναπτυξιακή αναγκαιότητα, αφού η έλλειψή της έχει αποδεδειγμένα τόσο οργανικές όσο και ψυχολογικές επιπτώσεις για το παιδί που μεγαλώνει. Η έλλειψη πραγματικής ασφάλειας εσωτερικεύεται ως βασική ανασφάλεια με τον εαυτό και στη σχέση με τους άλλους, και συχνά μασκαρεύεται ως υπερβολική αυτοπεποίθηση. Το μοτίβο της ανασφαλούς προσκόλλησης στη σχέση με τους γονείς μεταβιβάζεται διαγενεολογικά στα παιδιά ιδίως όταν η συντροφική σχέση έχει αποτύχει στο να φέρει κάποια συναισθηματική πληρότητα. Έτσι τα παιδιά αναλαμβάνουν το ρόλο της βασικής διορθωτικής φιγούρας στη ζωή των γονιών είτε με το ρόλο του «πρώιμου ενήλικου», είτε με το ρόλο του «αιώνιου παιδιού».

Μου ήρθε στο μυαλό η ζωγραφιά του M.C. Escher (1956) με το χέρι που ζωγραφίζει ένα χέρι και έτσι αισθανόμουν, σαν να ήμουν ένα χέρι που φαινόταν εκτός πλαισίου να ζωγραφίζει ένα άλλο χέρι, αλλά και οι δυο ανήκαμε στον ίδιο πίνακα. Δεν ξέρω αν θέλαμε να είμαστε και οι δυο, αλλά έχει να κάνει και το τι σε κρατάει στο πλαίσιο.

Υπέθεσα ότι μεγάλο ρόλο είχε παίξει και ο θάνατος του πατέρα του από την μια πλευρά και από την άλλη ο θάνατος του παππού.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι ο φόβος της μητέρας του ότι πρέπει να είναι κάπου προστατευμένος ήταν η κύρια έννοια της, αλλά και ο κύριος φόβος της. Ένας φόβος που δεν ήταν δικός του.

Κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να ακούσει περισσότερα, μια και ένιωθα δύσκολο να πλησιάσει σε όποια αρνητικά συναισθήματα μπορεί να είχε για την μητέρα του.

Με ευχαρίστησε και έφυγα με την σκέψη ότι μάλλον όπως και η τέχνη έτσι και η συνεδρία που κάναμε, ήταν μια εκτός πλαισίου ψυχοθεραπεία αλλά και η ψυχοθεραπεία είναι μια εκτός πλαισίου τέχνη.

(Οι καταστάσεις τα ονόματα και οι ιδιότητες έχουν σκόπιμα δεχτεί αλλαγές για την προστασία των εμπλεκομένων)

ψυχολόγος μαρούσι 
2102750082
6936925686

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Gay affirmative therapy- Ψυχοθεραπεία συμβουλευτική: Συμβουλές επιλογής gay affirmative ψυχοθεραπευτή

Gay affirmative therapy- Ψυχοθεραπεία συμβουλευτική: Συμβουλές επιλογής gay affirmative ψυχοθεραπευτή

To spot του συνέδριου επικοινωνίας η επομενη ημέρα είναι εδώ


συνέδριο "Επικοινωνία, η επόμενη μέρα


Στις 23 Μαρτίου θα διοργανωθεί το συνέδριο "Επικοινωνία, η επόμενη μέρα" στο οποίο θα συμμετάσχουν δυνάμεις του χώρου της Διαφήμισης και των ΜΜΕ. Θέμα συζήτησης τα τα προβλήματα του χώρου και οι τρόποι αντιμετώπισής τους.

Μια συζήτηση για την κρίση των ΜΜΕ, της Επικοινωνίας και της Διαφήμισης ακούγεται κάπως... αδιάφορη για το ευρύ κοινό. Περίεργο, γιατί κανονικά το ευρύ κοινό θα έπρεπε να ήταν το πρώτο που θα ενδιαφερόταν για τέτοιου είδους θέματα, αφού αυτό είναι που καταναλώνει -και σχεδόν καταβροχθίζει- ειδήσεις και brands. Συνεπώς, το τι θα υπάρχει αύριο για να διαβάσεις, δεν είναι καλό να το ξέρεις ή τουλάχιστον να σε ενδιαφέρει;

Πριν από δύο χρόνια, όταν έλαβε χώρα το συνέδριο “Brands in Crisis”, η κρίση στα ΜΜΕ και τη διαφημιστική αγορά ήταν κάτι που ερχόταν. Κάτι που οι περισσότεροι έβλεπαν στον ορίζοντα, αλλά ελάχιστοι ήταν εκείνοι που άρχισαν να προετοιμάζονται, να αλλάζουν, να εξελίσσονται. Τώρα, η κρίση είναι για τα καλά εδώ και οι συνέπειές της ακόμη περισσότερο.

Γι' αυτό και το συνέδριο με τίτλο “Επικοινωνία: η επόμενη μέρα” μοιάζει ως η πιο σημαντική σύμπραξη δυνάμεων του χώρου, ώστε πλέον να βρεθούν λύσεις και όχι απλώς να συζητηθούν προβλήματα.

Διαφημιζόμενοι, Εταιρείες Έρευνας Αγοράς, Εταιρείες Διαφήμισης και Επικοινωνίας και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα συγκεντρωθούν στις 23 Μαρτίου στο Metropolitan Expo, όπου θα διεξαχθεί το συνέδριο "Επικοινωνία, η επόμενη ημέρα" (δείτε εδώ) με σαφείς και συγκεκριμένους στόχους, όπως οι παρακάτω

• Να υπάρξει σαφής εικόνα της αγοράς και των προκλήσεων που ενέχει αυτή σήμερα.

• Να γίνει κατανοητό πως, με τη βοήθεια της επικοινωνίας, τα brands μπορούν να
αποκτήσουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.

• Να ξεκαθαριστεί τι και πώς πρέπει να αλλάξει για να μπορέσουμε να φτάσουμε στην «Επόμενη Μέρα».

• Να ακουστεί ένα προτεινόμενο νέο μοντέλο συνεργασίας και λειτουργίας που μπορεί να υποστηρίξει τις προαναφερθείσες αλλαγές και να αυξήσει τους δείκτες εμπιστοσύνης από και προς όλους τους κρίκους της αλυσίδας (επιχείρηση - έρευνα - agency - M.M.E. - καταναλωτής - κράτος).

• Να διαμορφωθεί ξεκάθαρη άποψη για τον ρόλο της πολιτείας στον χώρο της επικοινωνίας και το πώς πρέπει να διαφοροποιηθεί αυτός προκειμένου να επιβιώσει η αγορά.

Ακολουθεί το trailer του Συνεδρίου. Το ερώτημα που θέτει το βίντεο "Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς διαφήμιση και επικοινωνία" προφανώς είναι ρητορικό. Ο κόσμος του 1900 θα ήταν πιθανόν να ήταν καλύτερος. Ο κόσμος του 2011 θα ήταν ανούσιος...

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Συμβουλευτική Εξαρτήσεων

Συμβουλευτική για εξαρτήσεις

Ψυχολόγος Μαρούσι

2102750082

Ψυχοσωματικά συμπτώματα και ψυχοθεραπεία απο το vita.gr


Ψυχοθεραπεια Συμβουλευτική Μαρούσι και κέντρο

2102750082


Όταν µας πιάνουν τα «ψυχοσωµατικά» µας...

Άννα Δάλλα

ΤΕΥΧΟΣ - Φεβρουάριος 2009
h
«Οταν έδινα εξετάσεις για να μπω στο πανεπιστήμιο, ξυπνούσα μέσα στη νύχτα επειδή με πονούσαν τα δόντια μου», «Κάθε φορά που στενοχωριέμαι, με πιάνει πονοκέφαλος, δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, μου ανεβαίνει η πίεση, πονάει το στομάχι μου... », «Από τη στενοχώρια του το έπαθε το εγκεφαλικό», «Όταν έχω άγχος, επηρεάζεται πολύ και το έντερό μου», «Αφού τον απέλυσαν από τη δουλειά του, έπαθε έμφραγμα», «Σε κάθε περίοδο στρες, χειροτερεύει η ξηροδερμία μου». Οι φράσεις αυτές είναι σίγουρα οικείες, έως ένα σημείο, σε όλους μας. Οι περισσότεροι έχουμε βιώσει τα «συμπτώματα» του στρες, για παράδειγμα να ανεβαίνουν οι παλμοί μας και να σφίγγεται το στομάχι μας τη στιγμή που φρενάρουμε απότομα για να αποφύγουμε μια σύγκρουση καθώς οδηγούμε ή να μας πιάνει πονοκέφαλος και να ανεβαίνει η πίεσή μας όταν καβγαδίζουμε με τον έφηβο γιο μας. Πιθανώς, επισκεπτόμενοι το γιατρό μας για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, να έχουμε ακούσει τις φράσεις: «Χρειάζεται να ηρεμήσετε λίγο» ή «Το στρες επιδεινώνει το πρόβλημά σας» ή «Τα συμπτώματά σας οφείλονται στο σωματοποιημένο άγχος»... Φταίει, όμως, για όλα το στρες; Οι απόψεις διίστανται και η συζήτηση που θα μπορούσε να ξεκινήσει σε αυτό το σημείο -βασιζόμενη και σε επιστημονικά δεδομένα- θα ήταν πολύ μεγάλη. Το πρόβλημα είναι ότι τόσο το στρες όσο και η «ζημιά» που κάνει κάθε φορά στον οργανισμό μετριούνται δύσκολα. Παρ’ όλα αυτά, είναι βέβαιο και τεκμηριωμένο ότι το στρες μάς επηρεάζει τόσο στιγμιαία όσο και χρόνια και ότι σωματοποιείται με συγκεκριμένα συμπτώματα, επιτείνει, αλλά και προκαλεί ακόμη συγκεκριμένα νοσήματα, π.χ. καρδιαγγειακά και ψυχικά. Και επειδή όλοι αγχωνόμαστε, πρέπει να ξέρουμε πότε και πόσο το άγχος μάς κάνει κακό, να μπορούμε να το αναγνωρίζουμε και έτσι ευκολότερα να το παλέψουμε.



Υπό κανονικές συνθήκες, ο οργανισμός μας βρίσκεται σε ομοιόσταση, δηλαδή σε μια σταθερή ισορροπία. Όταν αυτή η ομοιόσταση ή ισορροπία απειλείται ή αλλάζει, για παράδειγμα εξαιτίας κάποιου κινδύνου, μιας στενοχώριας ή γενικότερα μιας κατάστασης στην οποία πρέπει ο οργανισμός να προσαρμοστεί γρήγορα, αυτό ονομάζεται «στρες». Σε μια τέτοια κατάσταση στρες, προκειμένου να βρεθούμε σε εγρήγορση:
 Αλλάζει η συμπεριφορά μας, καθώς επηρεάζεται ο εγκέφαλος.
 Αυξάνονται ο σφυγμός, η αναπνοή και η αρτηριακή πίεση.
 Διαστέλλονται οι κόρες των ματιών (στην προσπάθεια να ενταθούν όλες οι αισθήσεις, μαζί με αυτές και η όραση).
 Εκκρίνονται περισσότερη αδρεναλίνη και κορτιζόλη, για να υποστηριχτεί η εγρήγορση του οργανισμού.
 Παράλληλα, ενισχύεται (μόνο στιγμιαία) το ανοσοποιητικό σύστημα.



 
Σύμφωνα με τους ειδικούς, το στιγμιαίο ή οξύ στρες είναι παραγωγικό και πιθανώς «βοηθά» τον οργανισμό. Το να αγχωθεί, δηλαδή, κάποιος επειδή δίνει εξετάσεις την επόμενη ώρα είναι ωφέλιμο, γιατί βρίσκεται έτσι σε κατάσταση εγρήγορσης. Πρόκειται για αρχέγονη αντίδραση, η οποία έχει επικρατήσει μέσα στη διαδικασία της ανθρώπινης εξέλιξης. Έτσι, ακόμη και σήμερα, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση ξαφνικού και έντονου στρες, μπαίνει σε λειτουργία ένας πολύπλοκος μηχανισμός ενεργοποίησης όλων των οργάνων και των συστημάτων μας, όπως όταν ο πρωτόγονος που έβλεπε ξαφνικά απέναντί του κάποιο άγριο θηρίο καλείτο να επιλέξει αστραπιαία ανάμεσα στη φυγή (να τρέξει μακριά για να σωθεί) και την πάλη (να αγωνιστεί). Αυτή η εγρήγορση -εφόσον κρατά λίγο- μας βοηθά, πολλές φορές ακόμη και να επιβιώσουμε. Τα πράγματα, βέβαια, αλλάζουν όταν μιλάμε για ένα πολύ ισχυρό στρες, όπως θα ήταν αυτό που μπορεί να προκαλέσει ένα εξαιρετικά τραυματικό γεγονός, π.χ. ένας βιασμός, κάτι που μπορεί να έχει μόνιμες αρνητικές επιδράσεις στον οργανισμό. Το χρόνιο στρες, δηλαδή το να έχουμε συχνά στρες που διαρκεί πολύ και να αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να το ελέγξουμε (μη ελεγχόμενο χρόνιο στρες), είναι απειλή για την υγεία και την ψυχική μας ισορροπία.




 
Ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει το πόσο θα επηρεάζονται η διάθεση, αλλά και η υγεία μας, από το στρες είναι οι… γονείς μας. Επειδή:
 Υπάρχουν γονίδια που κληρονομούμε από τους προγόνους μας και, έως ένα βαθμό, καθορίζουν την αντίδρασή μας στο στρες.
 Ο βαθμός ηρεμίας της ενδομήτριας ζωής που περάσαμε, δηλαδή της περιόδου που η μητέρα μας ήταν έγκυος, επηρεάζει το αν θα γίνουμε αγχώδεις ενήλικοι ή όχι.
 Η «στρεσαρισμένη» ή, αντίθετα, ανέφελη παιδική μας ηλικία παίζει σημαντικό ρόλο στο πόσο θα αγχωνόμαστε όταν μεγαλώσουμε.
 Ακολουθούμε το πρότυπο των γονιών μας και μαθαίνουμε από αυτούς ποιες καταστάσεις πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ως στρεσογόνες και με ποιον τρόπο να τις αντιμετωπίζουμε.



 
Οι ειδικοί εξηγούν ότι κάθε νόσημα υπόκειται στην αλληλεπίδραση οργανικών, ψυχολογικών, καθώς και κοινωνικοοικονομικών παραγόντων. Έχει επικρατήσει, ωστόσο, να θεωρούμε «ψυχοσωματικά» εκείνα τα νοσήματα στα οποία είναι καθοριστική η συμβολή του ψυχολογικού παράγοντα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι στις ψυχοσωματικές νόσους παύουν να παίζουν σημαντικό ρόλο η κληρονομικότη­τα-γενετική προδιάθεση κάθε ατόμου, ο τρόπος ζωής και η ευπάθεια-ευαισθησία του καθενός. Οι ­αναλογίες, δηλαδή, είναι σχετικές. Για παράδειγμα, όταν κάποιος χάσει ένα αγαπη­μένο του πρόσωπο, είναι πιθανό να παρουσιάσει υπέρταση, ακόμη και καρδιακό ή εγκεφαλικό επεισόδιο. Σε κάποιον άλλον, το ίδιο γεγονός μπορεί να προκαλέσει προβλήματα με το στομάχι ή το έντερο, ενώ ένας τρίτος είναι πιθανό να μην παρουσιάσει κανένα σοβαρό σωματικό σύμπτωμα.




 
Υπάρχει μια περίεργη συσχέτιση μεταξύ του στρες και του ανοσοποιητικού συστήματος. Φαίνεται ότι ένα οξύ στρες διεγείρει το ανοσοποιητικό, ενώ αντίθετα το χρόνιο μειώνει τη λειτουργία του. Έτσι, όταν βρισκόμαστε σε περιόδους στρες, ο οργανισμός μας είναι πιο ευάλωτος σε ασθένειες. Ένα πολύ συνηθισμένο παράδειγμα είναι οι ιώσεις (π.χ. το κοινό κρυολόγημα), που μας ταλαιπωρούν ακόμη περισσότερο όταν είμαστε κουρασμένοι και αγχωμένοι. Αλλά, ακόμη κι αν περάσει η περίοδος του χρόνιου στρες και ξαναβρούμε τους κανονικούς μας ρυθμούς, το ανοσοποιητικό μας σύστημα πιθανόν να έχει διαταραχθεί. Έτσι, αντιμετωπίζει τον ίδιο τον οργανισμό σαν κάτι ξένο και στρέφεται εναντίον ενός ή περισσότερων οργάνων του (αρθρώσεις, θυρεοειδής αδένας, δέρμα, καρδιά, νεφρά, εγκέφαλος), προκαλώντας τα λεγόμενα «αυτοάνοσα» νοσήματα (π.χ. λύκος, θυρεοειδίτιδα, ρευματοειδής αρθρίτιδα, λεύκη, γυροειδής αλωπεκία κ.ά.). Οι ειδικοί, μάλιστα, έχουν παρατηρήσει ότι άνθρωποι που εμφανίζουν αυτοάνοσα νοσήματα, πριν από την έναρξη της νόσου έχουν συχνά υποστεί έναν έντονο συγκινησιακό κλονισμό (π.χ. είχαν χάσει κάποιο δικό τους, είχαν χωρίσει ή απολυθεί) και, επιπλέον, είναι στην πλειονότητά τους άτομα που δεν μπορούν να διαχειριστούν σωστά το στρες. Φυσικά, η αιτιολογία και αυτών των νοσημάτων είναι πολυπαραγοντική. Δηλαδή, εκτός από το στρες, μεγάλο ρόλο παίζουν και η κληρονομικότητα, το περιβάλλον και οι ορμόνες.



Μεγαλύτερη ευαισθησία στο στρες έχουν:

 εξαιτίας των ορμονικών διακυμάνσεων και της ιδιαίτερης βιοχημείας του εγκεφάλου τους.

 Συνήθως, όσο περνάνε τα χρόνια, κυρίως μετά την ηλικία των 30 ετών, οι άνθρωποι ηρεμούν, αποκτούν περισσότερες εμπειρίες, ωριμάζουν και αυτό τους βοηθά να χειρίζονται καλύτερα τις καταστάσεις.







●  
Το χρόνιο στρες βλάπτει την καρδιά και τα αγγεία, επειδή αυξάνει την πίεση, το σπασμό των στεφανιαίων αγγείων, την καρδιακή συχνότητα και προδιαθέτει για την εμφάνιση επικίνδυνων αρρυθμιών. Όσον αφορά την υπέρταση, στο 95% των περιπτώσεων τα αίτιά της παραμένουν άγνωστα. Oι ειδικοί θεωρούν ότι σχετίζεται και με το στρες.
 Έχει αποδειχτεί ότι οι πονοκέφαλοι σχετίζονται με τη συναισθηματική μας κατάσταση (άγχος, μελαγχολία). Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι υποφέρουμε από πονοκεφάλους επειδή βρισκόμαστε σε κακή ψυχολογική κατάσταση, αλλά ότι έχουμε τη γενετική προδιάθεση για να εμφανίσουμε πονοκεφάλους και το άγχος ή η στενοχώρια τούς πυροδοτούν.
● Σε όλους έχει συμβεί σε «δύσκολες» περιόδους της ζωής μας να δυσκολευόμαστε να αποκοιμηθούμε, να ξυπνάμε στη διάρκεια της νύχτας ή πολύ νωρίς το πρωί. Αυτό συμβαίνει επειδή το στρες «καταλαμβάνει» το μυαλό μας και επηρεάζει τη δυνατότητά μας να κοιμηθούμε. Ειδικά η πολύ πρωινή αφύπνιση μπορεί να είναι σύμπτωμα έντονης θλίψης ή και κατάθλιψης, που έχει πιο έντονα συμπτώματα το πρωί, γι’ αυτό και συνοδεύεται από πρώιμη αφύπνιση και κακή διάθεση.
●  Μελέτες συσχετίζουν το άγχος με πόνους στην πλάτη και τον αυχένα, ακριβώς επειδή προκαλεί και αυξάνει το σπασμό των μυών της περιοχής. Άλλωστε, η σπονδυλική στήλη είναι σημείο διαφυγής της συναισθηματικής φόρτισης.
●  Το στρες μπορεί να προκαλέσει ή να επιδεινώσει παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος. Ειδικά η σπαστική κολίτιδα-σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, που εκδηλώνεται με κολικοειδή πόνο, φούσκωμα στην κοιλιά και απότομες αλλαγές των συνηθειών του εντέρου (διάρροια, δυσκοιλιότητα), απασχολεί αγχώδεις ανθρώπους και συχνότερα νέες γυναίκες. Η γαστρίτιδα, το έλκος και η δυσπεψία επηρεάζονται επίσης από το στρες.
 καθώς και «κακή» ποιότητα του σπέρματος (παροδικά). Το άγχος της καθημερινότητας μπορεί να προκαλέσει, αλλά και να διαιωνίσει, τα προβλήματα στύσης («άγχος απόδοσης»).



 
Το στρες αποδεδειγμένα μπορεί να επιδεινώσει παθήσεις και δυσλειτουργίες του οργανισμού που έχουν αρχικά προκληθεί από άλλα αίτια.

 καθώς έρευνες σχετίζουν σαφώς το χρόνιο στρες με την κατάθλιψη.

●  των οποίων τόσο η συχνότητα των εκδηλώσεών τους όσο και η βαρύτητα των συμπτωμάτων φαίνεται ότι επιτείνονται όταν είμαστε αγχωμένοι.

●  με αποτέλεσμα να επιδεινώνει ακόμη και την οστεοπόρωση.

●  επειδή, όταν έχουμε άγχος, τείνει να αυξάνεται το λίπος και να μειώνεται η μυϊκή μάζα.

●  που ανεβαίνουν, ενώ παράλληλα πέφτουν οι τιμές της καλής χοληστερίνης.

 και, γενικά, την αναπνευστική μας λειτουργία (εξαιτίας του άγχους μπορεί να προκληθούν ακόμη και κρίσεις δύσπνοιας).

●  Γύρω στο 10% των καρκίνων, σύμφωνα με έρευνες, φαίνεται να επηρεάζεται από το στρες, ποσοστό πολύ μικρό σε σύγκριση με τη στεφανιαία νόσο, που επηρεάζεται πολύ περισσότερο από το στρες.

●  Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα άγχους στις γυναίκες είναι η υπερπρολακτιναιμία (η υπερπαραγωγή προλακτίνης), που αναστέλλει την ωοθυλακιορρηξία και οδηγεί σε μια μορφή υπογονιμότητας (που αντιστρέφεται όταν η γυναίκα ηρεμήσει και χαλαρώσει).

●  Το υπερβολικό στρες της μέλλουσας μητέρας, εκτός από την αγχώδη ή όχι ιδιοσυγκρασία του παιδιού, θεωρείται ότι μπορεί να επηρεάσει και την έκβαση της εγκυμοσύνης, χωρίς να είναι απολύτως τεκμηριωμένο. Πολλοί του αποδίδουν ευθύνες για τις αποβολές, αλλά και τους πρόωρους τοκετούς άγνωστης αιτιολογίας.



 
Το να απομακρύνουμε το στρες από τη ζωή μας δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορούν να μας βοηθήσουν, όπως:
 Να υιοθετήσουμε μια υγιεινή ζωή, με ένα σταθερό πρόγραμμα κανονικού ύπνου και φαγητού, σωματική άσκηση και αρκετό χρόνο αφιερωμένο στην ξεκούραση και τη διασκέδαση (την επαφή με την οικογένεια, τους φίλους κλπ.).
 Να μειώσουμε τις πηγές του στρες στην καθη-μερινότητά μας. Μπορούμε π.χ. να μην αναλαμβάνουμε ­περισσότερες υποχρεώσεις από όσες ­μπορούμε να φέρουμε σε πέρας.
› Να καταφεύγουμε σε μεθόδους χαλάρωσης (π.χ. γιόγκα, σωστές αναπνοές, μουσική, τάι τσι, μασάζ, εκδρομές κ.ά.).
 Να εξωτερικεύουμε το άγχος μας, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι όσοι μιλούν για τα προβλήματά τους ­βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση από όσους «κλείνονται» στον εαυτό τους χωρίς να μοιράζονται τις ανησυχίες τους με τους άλλους.



 
Οι άνθρωποι που τείνουν να σωματοποιούν το στρες, συχνά δεν διαθέτουν επαρκείς στρατηγικές για την αντιμετώπισή του, με αποτέλεσμα να συσσωρεύουν χρόνια σωματική ένταση, που οδηγεί στα συμπτώματα που έχουμε ήδη αναφέρει. Έτσι, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, μέσα στον οποίο το στρες εντείνει τα σωματικά συμπτώματα και αυτά, με τη σειρά τους, επιτείνουν το στρες. Ένα ψυχοσωματικό σύμπτωμα δεν είναι ένα «λιγότερο σοβαρό» σύμπτωμα, αποτελεί μια ένδειξη ότι κάποιος είναι ψυχικά ευάλωτος, επειδή έχει «παραφορτωθεί» από χρόνιους ή περιστασιακούς επιβαρυντικούς παράγοντες. Για τους παραπάνω λόγους, η «δουλειά με τον εαυτό μας» ενδείκνυται για τα άτομα με ψυχοσωματικά συμπτώματα. Αυτή η «δουλειά» μπορεί να περιλαμβάνει αυτογνωσία (διερεύνηση των πηγών του στρες και των προσωπικών αποθεμάτων αντιμετώπισης κ.ά.), διαχείριση του στρες και των πηγών του (με εξειδικευμένες τεχνικές). Η διαχείριση των προβλημάτων μπορεί να γίνει στο πλαίσιο μιας ψυχοθεραπευτικής συνεργασίας, σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να απαιτηθούν φάρμακα, όταν π.χ. τα επίπεδα του άγχους είναι υπερβολικά υψηλά ή όταν υπάρχει υπόβαθρο σοβαρής κατάθλιψης.





 Υπάρχουν κάποιες ψυχοσωματικές «ασθένειες» που δεν απειλούν ούτε κατά διάνοια τη ζωή μας, αλλά την ποιότητά της, αφού μας κάνουν να νιώθουμε αρκετά δυσάρεστα. Τέτοιες είναι:

 Εκδηλώνεται σε ιδιαίτερα αγχώδεις, νέους, δραστήριους άνδρες, χωρίς καμία παθολογική αιτία, με ένα ενοχλητικό αίσθημα βάρους, δυσφορίας και πόνου στην περιοχή του περινέου, που πιθανώς αντανακλά και στους όρχεις ή/και στην ουρήθρα.

 Εμφανίζεται ξαφνικά, ενώ όλες οι εξετάσεις είναι «καθαρές», και ταλαιπωρεί συνήθως νέους, δραστήριους και πολύ αγχώδεις ανθρώπους, χωρίς όμως να είναι απίθανο να απασχολήσει και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας.

 Κάποιοι άνθρωποι περιγράφουν ότι υπάρχει μόνιμα ένας κόμπος στο λάρυγγά τους, αυτή η αίσθηση είναι συνεχής και δεν σχετίζεται με την κατάποση. Αυτό προκύπτει επειδή υπάρχει συσσωρευμένη ένταση, γίνεται μεγάλη σύσπαση στους μυς του λάρυγγα. Έτσι, εντείνεται η πίεση και το αίσθημα του κόμπου, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο. Συνήθως εμφανίζεται σε αγχώδεις γυναίκες μέσης ηλικίας, οι οποίες έχουν μάλιστα πρόσφατα περάσει μια περίοδο έντονου στρες.