AddThis Smart Layers

welcome

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ενδοοικογενειακή βια


Ενδοοικογενειακή βία
PDF


   όταν η πόρτα κλείνει...


«…Με χτυπάει εδώ και μήνες ο άντρας μου. Όποτε πω κάτι που δεν του αρέσει ή όποτε πω τη γνώμη μου για κάτι που κάνει λάθος με χτυπάει. Και σήμερα με χτύπησε και με είπε τσούλα γιατί τόλμησα να πω ότι δε μπορώ άλλο το θόρυβο που έχει στο σπίτι μας. Γιατί τα νεύρα μου έχουν γίνει χάλια από τις πολλές ευθύνες. Δουλειά, δουλειά, σπίτι υποχρεώσεις. Εγώ όλα. Αυτός τίποτα. Βοήθεια από πουθενά. Εγώ υποχρεωμένη να κάνω τα πάντα .Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ την ξεφτίλα. Δε μπορώ να νιώθω ζώο που το χτυπάνε. Κάθε μέρα παλεύω στη δουλειά και κουράζομαι. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος, δε θέλω ηρεμία και φροντίδα; Μια μέρα ένα έτοιμο φαγητό ή ένα ρούχο σιδερωμένο για μένα; Εμένα ποιος με φροντίζει; Μου λέει ότι γκρινιάζω. Πώς να μη γκρινιάζω όταν δεν αντέχω άλλο; Έχω ένα πρόβλημα και ζητώ μια λύση. Το πρόβλημά μου το λέει για γκρίνια. Δεν είναι γκρίνια είναι πρόβλημα που με ενοχλεί. Μα για αυτό το λόγο το εκφράζω. Να βρω μια λύση. Να με ακούσει κάποιος. Και αντί για να ακούσει με χτυπάει. Με λέει τρελή όταν πω κάτι που δεν του αρέσει. Γιατί τρελή…
Όταν με λέει τσούλα με πονάει… Δεν είμαι... Δε νομίζω να υπάρχει πιο πιστή και σωστή γυναίκα. Δεν έδωσα ποτέ δικαίωμα και δεν έκανα τίποτα που να ντρέπομαι η να ντρέπεται αυτός. Με πληγώνει όταν με λέει τσούλα. Είναι αχάριστος και δε με σέβεται.

Σήμερα τον έδιωξα. Και είμαι αποφασισμένη να μην ανοίξω πια την πόρτα αν δεν τον δω να ζητάει συγγνώμη και να το πιστεύει. Θέλω να δω πράξεις και όχι υποσχέσεις. Δεν αντέχω άλλο και δεν είμαι τρελή. Θέλω διαζύγιο αλλά τον αγαπώ κατά βάθος. Θέλω να τον συγχωρέσω αλλά είμαι θυμωμένη μαζί του. Μου ορκίστηκε πως δεν θα με ξαναχτυπήσει αλλά με χτύπησε. Μου λέει πως εγώ είμαι υπεύθυνη που με χτυπάει γιατί τον προκαλώ. Τι να κάνω; είναι δικό μου το λάθος; Μου αξίζει το ξύλο; Είμαι ευέξαπτη και παραπονιέμαι. Μπορεί να φταίω εγώ. Δε ξέρω τι να κάνω και ούτε και ποιος φταίει ξέρω…».

Αυτή θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός μυθιστορήματος…Δυστυχώς είναι η ωμή πραγματικότητα που εξελίσσεται σε κάποιες οικογένειες, όταν η πόρτα κλείνει…

Σύντροφοι…Ζευγάρια…Οικογένειες…Ίσως οι πιο βίαιες κοινωνικές ομάδες σε καιρό ειρήνης…Θύτες και θύματα σε συνεχή αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση… Καλούνται να τιθασεύσουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους την επιθετικότητά τους που είναι τόσο σύμφυτη και εγγενής στο ανθρώπινο είδος…

Πόσο εύκολο όμως είναι να διαχειριστεί κανείς συσσωρευμένη επιθετικότητα και ανεξέλεγκτο θυμό;  Πόσο παγιδευτικές μπορεί να είναι οι παγιωμένες ιδέες και απόψεις σχετικά με το ρόλο των δύο φύλων; Και πόσο εξαρτητικές μπορεί να αποδεικνύονται τελικά οι στενές συναισθηματικές σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας ή ενός ζευγαριού;

Κακοποίηση γυναικών, συζύγων, συντρόφων

 Από τα χείλη κάποιων γυναικών βγαίνουν μόνιμα κραυγές πόνου, απελπισίας και μία αγωνιώδης έκκληση για βοήθεια… Εκατομμύρια γυναίκες σε κάθε γωνιά του πλανήτη κάθε μέρα είναι μία ακόμα μέρα βίας, σεξουαλικής κακοποίησης, βασανιστηρίων και δυστυχίας.

Μόλις τη δεκαετία του '80 -στον απόηχο της υπογραφής από 165 κράτη-μέλη του ΟΗΕ της Σύμβασης για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Διακρίσεων κατά των Γυναικών το Δεκέμβριο του 1979- αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τις τρομακτικές διαστάσεις που έχει λάβει παγκοσμίως η κακοποίηση των γυναικών και κυρίως η ενδοοικογενειακή κακοποίησή τους…

Και μόλις τα τελευταία χρόνια αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ο δυτικός κόσμος δεν είναι απαλλαγμένος από τα φαινόμενα καταστρατήγησης -μέσω οποιουδήποτε τρόπου- της γυναικείας αξιοπρέπειας.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό  Lobby  Γυναικών (2003), τα στατιστικά μιλούν από μόνα τους και δυστυχώς απαριθμούν και απεικονίζουν μόνο σκοτεινές πτυχές και όψεις της ενδοοικογενειακής πραγματικότητας :

1 στις 5 γυναίκες είναι θύμα βίας από σύντροφο
95% των πράξεων βίας ενάντια στις γυναίκες γίνεται στο σπίτι.
Στο 77% των γυναικών-θυμάτων βίας, ο άντρας ανήκει στο κοντινό περιβάλλον της γυναίκας.
1 στις 3 γυναίκες (ή 1.000.000.000 γυναικών) κατά την διάρκεια της ζωής της θα ξυλοκοπηθεί ή θα κακοποιηθεί από συγγενή ή γνωστό.
70% των γυναικών- θυμάτων δολοφονίας, δολοφονούνται από άντρες συντρόφους.
Ανάμεσα σε γυναίκες ηλικίας 16-44 ετών η βία είναι η κυριότερη αιτία θανάτου ή αναπηρίας, αφήνοντας πίσω ακόμη και τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα ή τον καρκίνο
20% των γυναικών- θυμάτων βίας έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά

Στην Ευρώπη η ενδοοικογενειακή κακοποίηση και βία που ασκείται κατά των γυναικών από άνδρες συντρόφους έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Ανάλογα με τη χώρα, το 25%-50% των γυναικών είναι θύματα κακοποίησης. Στο σύνολο των δεκαπέντε κρατών της Ένωσης (πριν από τη διεύρυνση σε 25), πάνω από 600 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο -σχεδόν δύο τη μέρα!- εξαιτίας της σεξιστικής κακοποίησης που έχουν υποστεί στο οικογενειακό περιβάλλον.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας, το 56% των γυναικών παραδέχεται ότι υφίσταται φραστική ή ψυχολογική βία, το 3,6% δηλώνει ότι υφίσταται σωματική βία από το σύζυγο ή το σύντροφό τους, ενώ σχεδόν μία στις τέσσερις γυναίκες (23,6%) γνωρίζει κάποια γυναίκα από το συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον της η οποία έχει υποστεί ή υφίσταται ενδοοικογενειακή βία.

Το προφίλ του δράστη δεν είναι πάντα όπως το φανταζόμαστε. Έχουμε την τάση να συνδέουμε αυτή την επιθετική συμπεριφορά με άτομα που είναι ελάχιστα καλλιεργημένα και προέρχονται από χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Είναι λάθος! Το δράμα της Μαρί Τρεντινιάν, που δολοφονήθηκε στις 6 Αυγούστου 2003 από το σύντροφό της, έναν διάσημο καλλιτέχνη, αποτελεί απόδειξη. Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης διαβεβαιώνει ότι «το φαινόμενο της οικιακής βίας μοιάζει μάλιστα να πολλαπλασιάζεται ανάλογα με τα εισοδήματα και το μορφωτικό επίπεδο».

Όμως στον θλιβερό κατάλογο των πιο «γυναικοκτόνων» χωρών, αμέσως μετά τη Ρουμανία βρίσκονται χώρες στις οποίες, παραδόξως, τα δικαιώματα των γυναικών είναι περισσότερο σεβαστά, όπως η Φιλανδία, όπου κάθε χρόνο, σε κάθε εκατομμύριο Φιλανδών γυναικών, 8,65 γυναίκες δολοφονούνται στον κλειστό οικογενειακό κύκλο, και ακολουθούν η Νορβηγία (6,58), το Λουξεμβούργο (5,56), η Δανία (5,42) και η Σουηδία (4,59), ενώ η Ιταλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις.

Στο Μπαγκλαντές η "πρακτική" του να ρίχνει κάποιος οξύ στο πρόσωπο μιας γυναίκας είναι τόσο κοινή που διαθέτει το δικό της άρθρο στον ποινικό κώδικα. Στην Αίγυπτο, σε ποσοστό 35% οι γυναίκες πέφτουν καθημερινά θύματα κακομεταχείρισης από το σύζύγό τους. Και υπάρχει κάτι ακόμα πιο τραγικό από τα ίδια αυτά τα αριθμητικά στοιχεία• το γεγονός ότι βασίζονται σε επίσημες καταγγελίες, συνεπώς οι πραγματικοί αριθμοί παραμένουν άγνωστοι. Το πέπλο της απογοήτευσης διευρύνεται, διότι ακόμα και όταν μια γυναίκα οπλιστεί με θάρρος προσκρούει στην επιλεκτική αδιαφορία των εκάστοτε παραγόντων που φέρουν εξουσία. Η μη καταγραφή και η διερεύνηση της εκάστοτε καταγγελίας για κακοποίηση είναι ζήτημα ρουτίνας σε πολλά σημεία του κόσμου. Εάν κάποια υπόθεση καταλήξει ενώπιον της Δικαιοσύνης, το πιθανότερο είναι ότι η μορφή κακοποίησης δεν θα εκληφθεί ως ποινικό αδίκημα, προσκρούοντας σε διακρίσεις και προκαταλήψεις των δικαστών. Και ο ένοχος κηρύσσεται πανηγυρικά αθώος.

Δεν υπάρχουν σχόλια: